Gün yeni bir gün doğurmak üzre
Boynu bükük bakıyor insanlar yıldızlara
Ve çıplak ayaklarında çorak toprak izleri
Saçlarında okyanus koksu
Alınlarında şarkın izbesi
Kör bir yılanın zehri
Gözlerden akan kanlı yaşlarda
Ve urbalar küf kokulu
Ki seyrederken
Zehir karışmış gözyaşlarıyla yıldızları
Yüreklere berrak bir damla düştü
Boz toprak uyandı yerinden
Depreşti mahlukat
Nefesler ağdı gökyüzüne
Yankılandı ta marsta venüste
Perçem perçem bölündü bulutlar
Ayan beyan mavi atlas
Yıldızlar şakımakta gözbebeklerine doğru
Ve haykıran yüreklere
Yıldızlardan kor düştü
Sonra
Bir kırlangıç sürüsüne takılan gözlerde
Buğulu isyan
Çırılçıplak bir sevgili hayallerde
Kavurucu sonra
İşte titriyor eller tüyler diken diken
Parmak uçlarında alevler
Boğum boğum ter esmer tenlerde
Ve ol yanan bedenlere
Toroslardan çığ düştü
Kardeş kardeşi kesti
Kan tohumu evrende
Can cananı tanımaz
Benler artık padişah
Lalelerde hezeyan kardelenler çaresiz
Zılgıtlar kulaklarda bozgunculuk haberi
Ki vakti zamanda araya nifak düştü
Morlar içinde geldi avuçlarında aşklar
Kırıntılar arsından bir bakış
Ve inilti ve sızlanış
Camlarda buhurdanla zaruri akisler
Bir kadeh şarap gibi içilmeye hazır
Türkü tınıları sonra oyun havaları
Ki ferman yemiş halayıklar meclisine
Gökkuşağından bir renk düştü
Kayıt Tarihi : 8.1.2007 00:41:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
“bazen tek çare bir hikâyeye inanmaktır.”
hayır, her zaman tek çare bir hikâyeye inanmaktır.
hikâyeyi dilinizin üstünde gezindirmek, tadı kaçtığında yutkunmayı bilmek, bildiğinizi unutmak üzerine romantik inançlar beslemek.
parmaklarınızın arasında dolaştırdığınız bıçak gibi, her zaman bir yerlerinize saplanma olasılığıyla (hikâyeyi hikâye yapan bu olasılıktır) ve zamanı öldürecek kadar akıl dışı bir devinimle.
zamanı öldürme illüzyonuna sıkı sarılın. çünkü gerçek olan şu ki aslında zaman bizi öldürüyor.
bir hayatınızın olması için bir hikâyeniz olmalı.
TÜM YORUMLAR (1)