'ansızın çıkılabilir bir kapıdan.... '

Biz bu aşka çok büyüdük Hülya...
Geceyi, şakaklarımdaki çizgilerden çiziyorum artık.
Karanlığımı korkutacak parlak bir fikir gelmiyorsun bana.
Meşakkatinden azâd olacağım.
Ellerinden, yoğurulmuş bir,
hayat kaygısı sardı zihnimi az önce,
biz çok büyük israfız, çocuk gibi şen olmaya.
Anlamsız olurdu böyle çocukluğumdan kalman,
seni zahmetli bir günaha yoramam,
aramızda daha kaç bin soluk var.

Öyle uzak ve öyle bucak bir devrimsin ki,
müttefiklerimi tüketiyorum,
bu anlamsız, yokluk içindeki çokluğunda.
Hangi izini kapatabilirdim dudaklarının,
bu, boş kümelerin boşluğunda?
Kaç türlü yol vardı?
Sayamıyorum, akbabalar üşüşüyor hatrıma.

Elini dudaklarından çek,
pespembe yalanlar duyuyorum.
Gülüşünden bir kılıf uydurdum, giyemiyorum Hülya.
Şapkamı önüme aldığımda, seni, göremiyorum artık.

Şiirlerime çok fazla kaçmışsın,
adın var damağımda.
Çamur çiğneyeceğim Hülya,
içim artık, toprağa gidecek,
bize yalnız; nem, rutubet ve rehavet...
Seni kurutacak bir güneş yaratamam,
güneş girmeyen eve girme artık.
Öyle yada böyle, açlıkla sınıyorsun açıktalığımı.
Artık buradan gitme, çünkü çıkamıyoruz,
bütün çabalarımı ben sana sarfetmiştim,
ömrümü şuradan bir ceylan gibi geç.
Seninle ben,
abdest tutmaz bir dövmeyim bağrımın orta yerine.
Hülya...

viranebirdivane/