Ansızın Bir Dostu Hatırlamak

İnsandır sanıyordum hatırlanınca hatrı sayılan
Çağdaş kelimelerdi yüzsüzlüğümüze yüzleştiren
İnsandır belki kelimeleri ısıran geceler boyunca düşünen
Lakin bana düşmedi gereği kelimelerin
Dostlarım demek içindi belki geçmişi anımsamak
Dostlarım demek içindi dosta sadık olmak
Ayağıma yürümek yaftalandı kalemime ise
anlatamadığım anılar kaldı
Dudağıma sığdıramadığım son lokmanın zehri
İçemediğimiz acı kahvelerde kaldı
Geçtim geçilmez denen çarşılardan
Çıktım geriye bıraktığım son sokaktan
Bana merhametiyle doğan bir güneş kaldı
Sahi ya uyandığımız güne anlam katan rüyalar değil miydi
Bıraktım her geçen günün sızısını yorganıma
Sımsıkı sarılıp çektim terli günlerimi
Baştan başlamak değildi amacım
Fiillere bağlanıp süslemediysem mısralarımı
Sebebim baştan bağlanmak değildi dosta
Değdi bir kere ihanetin tadı göğsüme
Çıplaklığıyla hayat abandı kök tutup dallandı
Denizi ıslatıp suları engin taşlardan geçirerek
Bize indirildi göklerden doyasıya susamak
Ziller çıldırdı fakat vakti gelseydi dostu anımsamanın
Avuçlarımda aşağılık bir duygu taçlanınca
Zaman durdu ölüm dayanabilirdi ancak
Ortak ettiğimiz yaşamak suçuna
Ansızın bir dostu hatırlamak düştü bana
İçimde çırpınan ihtiyara inat
Bana ben diye hitap eden lisan dillere yapıştı
Dil dile değmeden artık birbirimizi anlar olduk
İfadeler makaleler yüzyıllar değiştirebilseydi ortak lisanımızı
Tercümanlara gerek kalmazdı
Acılar göz yaşları tabutlar ortak olsaydı evrenselliğimize
Yüreğimizde gözümüzde ve sırtımızda taşımazdık