Ansızın Şiiri - Musa Aslansofuoğlu

ANSIZIN

Ay karanlık
Gece yarısı bir gökyüzünde
Zifiri karanlık çökmüş dünyada
Bir güneş doğar mı? diye sorsan..
Zaman şaşırır nefeste kaybolur sesim
Öyle geldin ki ansızın…

Erken mi geldim,
Geçmi kaldım,
Nereden çıktım nereye gidiyorum..!
Bilmem ki.
Bırak bilinmesin izim
Görünmesin bulutlarım.
Örünmesin gökyüzüm.
Tebessüm ve görüntüm
Sahi nereden çıktın
Öyle çıktın ki karşıma ansızın

Ne bir çiçek ne bir nebat koktu
Ne içecek ne çiğneyecek tat kalmadı
Öyle haz verdin ki gönlüme
Gönülde bir çiçek açar mı deselerdi
Fantezi duygulara kırağı mı çaldı derdim
Öyle değilmiş var olmak bir yerlerden
Gelip bir yere konmak
Öyle nerden kondun ki ansızın

Yaşanmış bir hayatın tecrübe kokan konağı
Varlık diyarların yaban gülü kokuşlu
İçinde yangınların en harlı bakışı
Ve de sönmeyen deryanın o en yüce zirvesi
Bulunmaz denen kaf dağı kardeleni
Duygu köpüğünün en içlisi
Gelip buldun ki içten
Öyle içli kondun ki ansızın…

Baharlar yaza yazlar kışa döndü
Sonra kış yumuşadı bahara döndü
Dünya döndü alem döndü
Döndükçe alem başıma döndü
Öyle döndü ki dünya
Bir bulutun bir damlaya dönüşmesi
Bir kozanın bir kelebeğe
Bir fidanın bir ormana
Bir yüreğin bir yıldıza dönmesi gibi
Nerden girdin ki ansızın…!

Vardın varsın var olacaksın
Nereden değil harbiden geldin.
Ansızın…
ASLANSOFU