Ansızın düşersin,
Zemin ayaklarının altından kayar,
Yok olur!
İçin boşlukla dolar.
Karanlığın en dibindesin.
Yalnızsın!
Kimsesizsin!
Ürkeksin!
Hayattan bir anda koparsın,
Hiçbir bağın kalmaz.
Duyguların yok olur, körelir.
Ağlamak istersin, ağlayamazsın!
Hatırlamak istersin,
Zihnin tüm anılardan arınmış olur.
Bir neden ararsın...
Dimdik, sağlam duran
Karanlığı sorgularsın.
Kafanda bin bir soru dolaşır!
Hepsi cevapsız,
Asılı kalır orada.
Beklersin...
Kimse gelmez!
Zaman durur, geçmez!
Ümidin tükenir, yok olur.
Umutsuzluğun en dibindeyken,
Birden perdeler çekilir...
Karar verme anı gelir,
Bunu hissedersin...
Ya beyazı seçersin,
Ya da gökkuşağının renklerini!
Ruhun ölümü tatmış olur,
Ölüm sana dokunmuş olur.
Ölüm, sessiz...
Ölüm, sinsi...
Ölüm, ifadesiz...
Ölüm, umutların yok oluşu... dersin.
Ve sana "gidiyorum" dese bile,
Şimdilik olduğunu bilirsin.
"Şah damarından daha yakın"
olduğunu öğrenirsin...
Kayıt Tarihi : 28.6.2017 19:50:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Şiir, ölümle yaşam arasındaki ince çizgide yaşanan derin duyguları ve bilinç hâllerini anlatıyor. Bir düşüşle başlayan şiir, varoluşun kırılma anını tasvir ediyor. Kişi, bir anda boşluğa düşüyor, yalnızlık ve çaresizlik içinde kayboluyor. Zamanın durduğu, hatıraların silindiği bir bilinç kaybı yaşıyor. Bu süreçte, ölümün sessiz ve sinsi varlığı hissediliyor. Şair, umutsuzluk ve sorgulamalar arasında bir çıkış arıyor. Tam kaybolduğunu düşündüğü anda bir seçim yapma gerekliliğiyle karşılaşıyor: Ya saf bir bilinç hâline (beyaz) yönelmek ya da hayatın renklerini yeniden seçmek. Son bölümde, ölümün gelip geçtiği ama henüz nihai olmadığı vurgulanıyor. Yaşanan bu deneyim, ölümün aslında her an yakında olduğunu, ancak bir anlık uzaklaşmanın da mümkün olabileceğini gösteriyor. Şiirin genel atmosferi, bilinçaltındaki derin korkulara, sorgulamalara ve varoluşsal bir farkındalığa dayanıyor.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!