Anneye Özlem Şiiri - Muhammed Okay

Artık "Anne" diyorum yokluğunun tüm suretlerine,
Bakınıyorum yıldızlara her gece yarısı,
Kayan bir yıldız oluyorsun aniden.
Seninle birlikte bütün yıldızlar
Ay ve güneş dahi
Bir bir kayıyor gökyüzümden.
Karanlık oluyorum tüm pencerelerimde
Soğuk ve siyah bir sessizlik olup yansıyorum ömrümün kalan günlerine.
Sonra gözlerimden bir bir geçiyor sensizliği yüklenmiş tüm trenler
Geçip de içimdeki yokluğunun sonsuz boşluğuna
sıralanmış raylarda yol alıyor her saniye
Haykırırıken içimdeki bu boşluğa acı kederimi
Sancıları kalbimden boğazıma vuruyor özleminin.
Düğümlenirken boğazım
İçime sızıyor;
Tüm sözcükler,
Bütün renkler,
Baştan başa gökyüzü,
Çiçekler,yıldızlar.
Oysa hiçbiri doldurmuyor
bendeki boşluğunu,
Hiçbiri getiremiyor
Bendeki herşeyi alıp gitmişliğini.
En çok gözlerin doğuyor her gece
zifiri karanlığa boyanmış iç dünyama,
Bir de gülümsemen sızıyor
gün ışığından ziyade pencerelerime.
Soframa,soframdaki ekmeğime,
Bardaktaki çayıma,
Boğazımda sıralanmış lokmaya değiyor özlemin.
Sadece saçlarımda veya yüzümde değil
en çok yalnızlığımın teninde arıyorum ellerini.
Şefkatine sürmek istiyorum her gün varlığımı.
Bir de sevgini beşik yapıp
Bir daha yokluğuna uyanmayacağım
sonsuz bir uykuya
Ve senli bir rüyaya yatırmak istiyorum
Bebekliğimi,
Çocukluğumu,
Gençliğimi,
Yetişkinliğimi.

(Canım Teyzeme ithafen-Mekanın cennet olsun)