Anneye Minnet Duygusu Şiiri - Bayram Tunca

Sen benim neler, nelerime katlandın
Ben senin dilinle, sevginle tatlandım
Sen beni; sevginle ve elinle pâkladın
Senin rızanla; günahımdan aklandım

Her anne duyumumda, sanki aklım durur
Kalbimde anneme minnet duygusu durur
Buna ağlamaktan da göz pınarlarım kurur
Kalbim bir gün ona vefa borcundan durur

Dokuz ay karnında, iki yıl da kucakta taşıdın
Bunlar yetmiyormuş gibi sırtında bile taşıdın
Sen benim için hayatta çok çalışıp, çabaladın
Yeri geldi kendin açken azığını bana yedirdin

Ah benim için kaç kez kendini tehlikelere attın
Bana gelecek tehlikelere karşı kol kanat gerdin
Hatta babamın sert bakışlarından bile korudun
Hakkın ödenmez, beni ne zorluklarla doğurdun

En acizken, en güzel gıdayı, damağımda tattırdın
Sevgi ve şefkatinle mutluluğumu göğe değdirttin
Daha yürümekten acizken yürümeyi sen öğrettin
Maddi ve manevi her şeyden çok fedakarlık ettin

Ben hiç konuşamazken; konuşmayı sen öğrettin
Mama, su, şu bu demeyi bilmezken sen öğrettin
Ayakta durmayı, ayakta kalmayı da sen öğrettin
Her şeyden evvel Allah'a kul olmayı sen öğrettin

Onca yaramazlığa rağmen yine de sinene bastın
Bilmem ki o kadar yaramazlığıma nasıl katlandın
Kıymetini bilemedin anne sen iyilik meleği miydin
Ne kadar büyüsem de benim hülyalarımı süsledin

Oysa ki, bugün ben senin yaptıklarını yapamıyorum
Gösterilmesi gereken hürmeti tam gösteremiyorum
Senin bana tattırdığın o lezzeti sana tattıramıyorum
Dertlerine derman olmadığıma nasıl da üzülüyorum

Zaten ne yapsam senin yaptığının yanında zerre kalır
Evlat ağzıyla kuş tutsa da yine de anneye borçlu kalır
Ancak anne hakkını helâl ederse, evlat cennetlik olur
O hakkını helâl etmezse, dünya ve ahreti zindan olur

B. TUNCA/02.07.2001-17.25