Annesizlik Şiiri - Müge Nur Saçıntı

Yağmurlu bir Eylül gecesi doğmuşum,
İşte, o vakitten beri ben zaten yoksulmuşum.
Annemi seçme özgürlüğüm bile verilmemiş.
Düşünüyorum,
Ve her düşündüğümde küfür ediyorum doğduğum güne.
Düştüğümde elimden tutup kaldıramadın,
Her ağlayışım da gözyaşlarımı silemedin anne.
Seni her özleyişimin sonucu
Hiç sen olmadın.
Bana tek bıraktığın,
Benim bedenimden daha küçük,
Benim bedenimden daha titrek
Ve bu yaşımda bana yük olan
Kardeşimdi...
Her gece ''anne'' diye haykırışını da duymadın sen,
Duysan yanımda olmayı seçmez miydin?
Ellerimi tutup,
Yüreğine götürmez miydin?
Sende beni sever miydin be annem?
Geceleri böyle şeyler karalıyorum mum ışığında,
Sana yazıpta gönderemediklerime bakınca,
''Yalnızlığım kaderimmiş'' diyorum çaresizce.
Tanımıyorum seni,
Ama duysan kızar mıydın?
Hiç kızma,
Yalnız olmayı ben seçmedim anne.
Çaresizliğimi ben seçmedim...
Sabahları kalkmak bile istemiyor canım,
Hep bir tarafımın yalnızlığını hissediyorum...
Ne kuşlar güldürüyor beni,
Ne de sol omuzumun yükü.
Yani, senin bana bıraktığın
Kardeşim...
Acılarımın üzerine acı katıyorumyaşadıkça.
Her geçen gün, yok oluşumun kanıtı oluyor.
Sensiz nasıl yaşamışım anne?
Aahh, bir de babam...
Her gece kapıyı açana bakıyor.
Belli ki oda seni çok özlüyor anne.
Ona Hoşgeldin'i senin söylemeni bekliyor.
Bize gülümsüyor ama,
Onunda kalbinde bir şeyler kopuyor.
Doğduğum Eylül gecesinin
Neden yağmurlu olduğunu, yaşadıkça anlıyorum.
O gün çiçekler hayatlarına hayat kattılar,
Ama ben çaresizliğime giden yola
İlk ve son imzamı attım anne.
Geceleri uyku tutmuyor,
Dedim ya
Sabahları da uyanmak istemiyorum anne.
Sanki dünya başıma yıkılmış.
Babam gelince,
Senden hiç söz etmiyor.
Hep susuyor,
Artık televizyon bile izlemiyor anne.
Yere bakıyor,
Boynunu büküyor
''Gelin bakalım, istediğiniz bir şey var mı? '' diyor.
Sabahları da aynı sessizlikle işine gidiyor.
Babama çok üzülüyorum anne,
O da seni bizim gibi sensiz yaşıyor.
Ben,kardeşim ve babam
Kalbinin tam ortasından yaralı,
Geçmişleri yamalı
Seni özleyenlerdeniz...