Annesiz Tren Şiiri - Mehmet Alperdem

hep yanında olmaktı dileğim
küçücükken
beraber attıracaktı köpüklerini
vapurumuz
dalgalı denizlerin
dehlizli denizlerin
çoğunlukla
yanımda olmanı istedim sonra
sonra
sonra…
arada bir görsek de olur
istasyonundan atladık trene
bütün demirleri pas tutmuş
tek farıyla geceyi yaran
devasa canavara
ki bu trende ön vagona oturmak
yarışındaydık hepimiz
tren raydan çıkmıştı
biz ilk vagondaydık
olsundu
ne önemi vardı
biz ilk vagondaydık
unuttuk gardaki elleri
ki o ellerdi kucaklayan
o gözlerdi
ilk gördüğümüz meneviş
o soluktu
soğuk ve gürültülü fanusta
ilk sıcaklığı içerinin
unuttuk
insanlık gibi tıpkı
annemizi de
olsundu
ilk vagona binmiştik ya
uçuruma giderken
ilk vagona binmiştik
kahve renkli kel dağların
yarıldığı bir tünelde
ki çıkmaz tünel
yitip gittik
tüm unutuşlar
ilk vagonda