Annesiz Çocuk Olmak Şiiri - İsmail Uysal

Sen yoktun,
Üşüyordum,
Düşekalka büyüyordum.
Dizimde kan, ağlıyordum, susmak zordu, uyuyordum
Günlerce ben suya hasret
/açbilaç, hayalinle /
doyuyordum
Utancımdan yere bakıp,
Susuyordum,
/seni kimden soracaktım/
Soramadım,
Soramazdım,
Soramazdım...

Sen yoktun
Anne dedim, ses gelmedi, dünya alem susuyordu
Çoluk çocuk, fitne fücur, gülüyordu,
Gözüm yoktu, sözüm yoktu, amma bu hal gönlü yordu
Anne dedim, bulut indi, Güneş sindi, ışık söndü
İzim yoktu, tozum yoktu, baş koyacak dizim yoktu.
Koca koca o adamlar, çocuklardan pusuyordu.
İnsan
/beşer değil sanki/
onca adem susuyordu.

Yoktun işte, gök yine mavi, yıldızlar parlaktı
Herkesin annesi vardı bir de oyuncakları...
Ben kıyamazken bakmaya
Onlar kıra döke oynayacaktı
Kader dediler,
sustum, çocuk kalbim küsüyordu
Zemheri ayazında keşişleme esiyordu
/Nefesimi kesiyordu /
Sen yoktun Anne,
Çocuk olmak çok zordu.

Yıllarca ben, yakınkılıç
Okşanmadan bir kez saçım
Dayak yedim yokken suçum
Kaç asırlık bilsen içim
İsyan ettim
/Bu nasıl bir adalettir,
dünya dedim bu ne biçim/
Sonra sustum, yine sustum
Sonra kalpte bir inşirah
Tevekkeltu Alallah
Seni O'ndan başkasına
Soramadım
Soramazdım...
Soramazdım...