Annenin Emanetisin Yavrum

Benim hem sol yanım, hem sağ yanım acıyor yavrum.
Sol yanımda annenin hasreti,
Sırdaşım, yoldaşım, biricik hayat arkadaşım.
Onsuz geçen yılların yorgunluğu…
Omuzlarıma yüklediği dayanılmaz yükün ağırlığı.
Sağ yanımda emanetini koruyamamanın ezikliği.
Yoksulluğun, çaresizliğin derin üzüntüsü.
Yavrumun gözlerindeki hüzün, annesizliğin çaresizliği,
Ezik görüntüsü…
Biliyorum her gün annenin mezarına koştuğunu.
Her sarılışımda, annenin cennet kokusunu soluyorum teninde.
Her saçını tarayışımda, annenin saçını okşuyormuşçasına, Kıyamadım bir tek telinin dökülmesine.
Sevgiyle dokundum saçlarına, annen gibi.
Ama örgü örgü dökemedim siyah saçlarını, omuzlarının üstüne.
Koyamadım çantana, senin tadını bile bilmediğin,
Benim tadını hala damaklarımda hissettiğim.
Annenin, o yumuşacık elleriyle kar beyaz ettiği çamaşırlarını,
Ben, makinede bile yıkamasını beceremedim.
Bir lokma ekmek peşinde koşmaktan,
Seni, elinden tutup okula bile götüremedim…
O yüzden hem sol yanım acıyor, hem sağ yanım yavrum.
Ama ben seni hem evlat sevgisiyle,
Hem annenin, hasret ve özlemiyle sevdim.
Sen benim yaşama sevincim, umudum, geleceğim.
Her şeyden önemlisi, annenin emanetisin, emanetisin yavrum…