Annene Kavuşmuştun Şiiri - Mustafa Sürmeli

Sıcak bir geceydi, hazirandı.
Gözlerini bir köy evinde açmıştın!
Zaman sallayarak büyüttü seni,
Annen öldüğünde üç yaşındaydın,
Yeni yeni toprağa ayak basmıştın.
Sen, üç yaşında öksüz kalmıştın.
Sıcak bir kucağa, övgülü bir söze,
Sevgiyle bakan göze hasret kalmıştın…
Çocukluğun hep yoklukla geçti…
Güzel oyuncakları vardı arkadaşlarının
Ve sıcak aşları ve anneleri!
Onları her zaman kıskanmıştın…
Hep hayal ederdin…
“Uzaktan kumandalı bir arabam olsun.”
Çamurdan oyuncaklara talim etmiştin.
Oysa ne suçun vardı, ne günahın,
Sen, bunları hak etmemiştin.

İlkokulda da çilen bitmedi hiç…
Ya defterin eksikti,
Ya kitap, ya önlük!
Bir şeylerin hep eksik kalmıştı…
Ve sen her gece, akranların uyurken…
Ve sen, her gece ağlamıştın…
Liseyi zar zor bitirdin,
Simit satarak, ayakkabı boyayarak…
Hamallık yaparak!
Liseyi takdirle bitirdiğinde
Hayattan da diplomanı almıştın.
Acımasız bir dünya ile baş başa kalmıştın.

Ve bir gün… Çok kötü bir şey oldu;
Bir hastalığa yakalanmıştın,
Yok grip değildi, verem, veba, kanser…
Ne çiçekti, ne kızamık,
Mahalleye yeni gelen bir kıza vurulmuştun!
Öyle ya, senin de bir kalbin vardı…
Sen de insandın, dokuz aylıktın…
Ve nihayet, sen de topraktan yaratılmıştın!
Belki onun da sende gönlü vardı,
Ama bir türlü cesaret edememiştin…
Cep delik, cepten delikti çünkü,
Çünkü beş parasızı kimse almazdı.
Sen onu hep uzaktan seyretmiştin…
Ve sen yine, her gece ağlamıştın…

Askerliğin geldi sonra… Sonra askere gittin.
Asker ocağına sen daha çabuk alıştın.
Çünkü emir almakla önceden tanışıktın!
Ama herkesin bir gelen gideni vardı…
Memleketten mektupları…
Telefon ettiklerinde konuşacakları kimseler…
Senin ne anan vardı, ne yarin,
Ne başka bir sevdiğin!
Kime mektup yazacaktın?
Kimden mektup alacaktın?
Teskerenin de bir anlamı yoktu.
Teskere demek;
Sevdiğine kavuşmak demek,
Anaya sarılmak, yuvaya dönmek!
Bu yüzden sen, şafak da saymamıştın.

Ve bir gün…
Bir gece…
Operasyon vardı,
Sen vardın…
Ölüm ihtimaldi.
Çatışmaya girdin!
Kurşun vardı, kan vardı...
Ateş vardı…
Düşman yamandı.
“Allah” dedin,
“Allah Allah! ” dedin.
Birkaç düşmanı yere indirdin.
Sonra bir an durdun,
Çünkü gökyüzünde
Anneni görmüştün!
Sana kucak açmıştı,
“Gel” diyordu, “Oğlum” diyordu.
Ne acıklı bir senaryoydu.
Anne vardı, kurşun vardı…
Ve göğsünde şimdi bir yara!
Ve Azrail ziyarete gelmişti.
Bir konuk vardı, bir göç…
Bir yolculuk!
Ana vardı, kavuşmak vardı…
Toprak vardı…
Öylece yattığın yerde kalakalmıştın.
Gözlerin yıldızlara dikilmişti.
Son nefesi de tüketmiştin
Ve her şey bitmişti!
Bütün dertler, çileler, yalnızlık…
Annene kavuşmuştun!