Annena(ğ) me Şiiri - Mehdi Korkmaz

Yılların hüznü çökmüş
Kirpiklerinin kırılgan ışıltısına Anne
Saçına düşen her ak tanesine
Gencecik bir ölüm
Yetmedi
Yakılmış bir coğrafya iliştirdin biliyorum...
Ardında ilaydalarla bezenmiş
Dağ gibi yıllar yerine
Paletlilerin ezdiği
Acı tepecikler bıraktın
Kabristan niyetine...
Hep başka gülümsedin
Farklı iklimlerin bahar deminde
Oysa çığlığın hep aynıydı her ülkede Anne..
Yüzündeki çizgiler
Atlaslardaki bölünmüşlüğün
Bir bedene yansıması
Görüyorum...
Yinede vazgeçmedin
Kıta sahanlığını ihlal eden
Umut yüklü gemilerini inşa etmekten..
Puslu bulvarlar dehşet yuvası
Arka mahalleler ölüm döşeği
Yollar hep ayrılık habercisiyken
Üzerinde ağladın
Küçük bir çocuk gibi debelenerek
Ayaklarının altına serilmiş sahte iremlerin...
Esaretine düşerken adım adım
Seni özgürleştirenlerin
Nicedir şaşasına kapıldın
Pırlantalara bezenmiş kelepçelerin...
Bin yıllık susuşuna gizlerken
Ruhundaki depremleri
Pütürlü ellerin anlatıyor
Nadasa bırakılmış o evrensel sevinçleri...
Şimdi şefkatinin mahkemesinde
Temyize çekerken
Seni yalnız bırakmamızın
Tarihsel suçlarını
Bir tek söz özetler belki
Günahlarımın sebebini;
Kusura bakma var edenim!
Bazıları dünyayı kana bulayınca
Bize de şarabın rengine sığınmak kaldı
O derilmez sevgine...