Annemle sohbet Şiiri - Mustafa Sarı

ANNEMLE SOHBET

Onsekizyıl candan ayrı nasıl geçti dersiniz
Kocaman adam oldum öyle diyor ahbabalar
Anne diye ağlıyorum belki bana gülersiniz
En çok belki bana dokundu bu yetimlik
Canım anam biz seninle ne hayaller düşlemiştik

Hani bi tanendim tombulundum aslanın
Niye sözünde durmadın niye be canım
Karagözlerine kurban olduğum budur hüsranım
Ben anasızdım yarsızdım yoktu öbür yarım
Şaşıyorum sensizdim yaşıyorum hala varım

Demekki güzel yaradanım öyle ol demişti
Sıcak kucağında geçen güzel günlerim vede yıllarım
Kurduğumuz hayaller umutlar düşlerim tükenmişti
Dört kardeşdik aynı sever artırırdın tırnağından dişinden
Küçük oğlun bizden çok severmiş o da gitti peşinden

Emanetin canların biri senin yanında
Biz seni hiç unutmadık bir oğlun iki kızın
Dünya bize baki değil kavuşuruz sonunda
Güzel annem kızlar büyüdü evlendi hepside anne
Sana anneannem diyorlar erkek torun üç tane

Kusura bakma hergün gelip başını ağrıtıyorum
Yolumun üstündesin canımın içindesin gelmesem darılırsın
Anne bunlar bahane hani diyorum kalksan belki önce bana sarılırsın
Biliyorum her gelişimde bana babamı soruyorsun
Yapma bunu acıtma canımı babam evleneli çok oldu sende biliyorsun

Canım annem sen eğer şu anda yaşamış olsaydın
Ben her gün gelip burada başucunda ağlamazdım
Bizi yetim bırakıp gitmeseydin aramızdan
Babamın karısına anne demek zorunda kalmazdım
Beklide gamlı topal aşık Mustafa olmazdım