Annemin Şarkısı Şiiri - Hüseyin Cayıklı

uzak şehrin yalnız kalan insanlarıydık.yetim bırakıldı gençlik yıllarımız.
acınmadık acıtmadık kimseyi.kimsenin gözü gözünde değildi çoğu gözlerini kaybetmişti.
ağladım bir akşam üstü
ormanda ki kısraklarla koştuk bir ömür boyu
kimsenin hayatını dinlemeden yaşadık
hepimiz suçluydu hepimizin hayat denilen hapisanade
sabıkası vardı...hepimiz bir o kadar çocuk bir okadar yetişkin bir o kadar korkaktık ve ummadığınız kadar atılgandık.
hepimiz turkçenin anlamını bozduk çok harfli seslerle slogan yapmayı biliyorduk.en güzel sesli harflerle aşka yazıyorduk insanı.
kaybettiğimiz her acı kaybettiklerimizi yeniden doğuruyordu.
o kadar güçlü gözüküyorduk ki
asıl olan güçlü olmak değildi
hepimiz hala çocuk ve hala annesiz uyuyamazdı.
dudaklarımızda ki korkunun ecele getirdiği faydaydı.
düşündüklerimizi değişik felsefe kitaplarından damıtarak hayata uygulamaya çalıştık.
kazandık saylmayız ama kaybetmedik.her dakika her saat başı yarım saatlik aralarla alınan nikotin sıcaklığını soğukta alırdık.soğuğu severdik.çünkü hepimiz soğuktuk...bir okadar sıcak
sevdik bir ara karşımızdaki yakın olan insana gül verdik
yıktılar çoğu zaman hayatımızı.yaklaşmıştık oysa hayatın kumsalına.bilmiyorum sevgiyi nerde kaybettik nerede kazandık.
bildiğim birşey var hala annemin sevdiği şarkıyı dinliyorum.
butun insanları dağdaki topragı kayaları bebeğini emziren anneyi hayatta yaşanacak kılan sebep diyorum.