Annemin patikleri

Annem Hep Patik Örerdi

Annem hep patik örerdi,
ipliği ince ince sabırdan,
ilmeği göz nurundan,
her düğümü kalbinden atardı.

Renkleri vardı;
kırmızı biraz öfkesinden,
mavi biraz hayalinden,
beyazsa suskun dualarındandı.

O patikler, yalnız ayağı değil,
çocukluğumun üşüyen hatıralarını da ısıtırdı.
Sanki her çiftin ucunda
“düşme, üşüme, korkma” diye
fısıldayan bir dua saklıydı.

Ben büyüdükçe,
patikler küçüldü ayaklarıma.
Ama annem örmekten hiç vazgeçmedi.
Çünkü onun için büyümek,
çocuğun ayağına değil,
yüreğine örmekti.

Şimdi anlıyorum:
Patik dediğim şey,
annemin ellerinden sarkan
küçük bir teselli,
hayat yoluna serilmiş
yumuşacık bir seccade gibiymiş.

Ve ben ne kadar uzak düşsem de,
annemin ördüğü her patik
yoluma serilen gizli bir ışık,
“geri dön” diyen sessiz bir işaretmiş.