Annemin Dizlerinde İyi Olmak İstiyorum

Bazen bir ilaç yetmez…
Ne serum çare olur,
Ne doktorun sesi güven verir.
İnsanın içi ağrır ya, işte ona hiçbir reçete yazılmaz.

Dün gece,
Yine hastaydım.
Soğuk bir hastane odasında
Kendime bile yabancıydım.
Ellerim titriyor, içim üşüyordu.
Nefesim dar, içim karışık,
Hastane odasının beyaz duvarları
Bir mezar sessizliğinde üzerime kapanıyordu.
Serum damlıyordu usulca,
Her damla yorgunluğumu sayıyor gibiydi…

Gözlerim tavanda,
Kalbim çocukluğumdaydı.
O eski günleri çağırdı zihnim…
Ve birden —
Kapı usulca açıldı.
Bir gölge eğildi baş ucuma,
Tanıdık bir nefesle sardı beni, buradayım,dedi fısıltıyla..
Ve ben çocukluğum gibi ağladım ağladım ağladım..

Göz göze geldim yıllar öncesiyle.
Annemdi annemmm
Annemi gördüm.
Başucumda…
Bir sandalye çekmişti kendine,
Omuzuna tanıdık bir hırka atmış,
Ellerinde yılların dua izleri…

Suyu usulca uzattı,
Terli alnıma dokundu,
Ve hiçbir şey söylemeden sadece oturdu yanımda.
Ama o sessizlik…
Bin şifaya bedeldi.

Rüya sandım önce…
Ama suyun tadı gerçekteki gibiydi.
Eli sıcaktı.
Kokusu, çocukken hastalandığım gecelerle aynıydı.

O an içimden bir sızı geçti:
“Annemin dizlerinde iyi olmak istiyorum…”
Tıpkı eskisi gibi…
Ateş içinde yandığımda
O dizlere başımı koyup uyumak gibi…

Çünkü o dizlerde
Sadece ağrılar değil,
Korkular da dinerdi.
Dünya dışarıda kalır,
Ben annemin yüreğine sığınırdım.

Ve o gece…
Ne ağrım, ne halsizliğim konuştu.
Sadece içimde bir fısıltı yankılandı:

"Rüya değil… Gerçekti."
Annem yine gelmişti.
Ben yine çocuk olmuştum…
Ve onun dizlerinde…
Bir kez daha iyileşmiştim.
20.24