Annemin Ardından Şiiri - Mahmut Çuhadar

Her şeyimdin benim canımdan öte
Senden gelmeyince sevgi de sahte
Sesin kulağımda en güzel beste
Beni bir başıma bıraktın anne.

Faniye ölüm Yaradan'dan elbet
Lakin hiç ölmüyor içimde hasret
Dudakta duasın, gönülde rahmet
Beni öksüz koyup da gittin anne.

Tebessüm vardı en son dudağında
Gitme deseydim annem kulağında
Sonsuz buse olsaydım yanağında
Doyamadan toprağa yattın anne.

Tek bir gün yok düşünmediğim seni
Hayattayken bildim mi kıymetini?
Niye götürmedin yanında beni?
Dünyaları başıma yıktın anne.

Kırmızı güller diktim mezarına
Beyaz mermerler koydum kenarına
Yolcu ettim sonsuzluk diyarına
Çok özledim burnumda tüttün anne.

Sevgin gibisi yok dünya üstünde
Senin gibi değil eşin, dostun da
Hiç gözüm yok, han, hakanlık postunda
Sen bana dünyalar demektin anne.

Kokunu duyarım bayram günleri
Kıskanırım o anne diyenleri
Anam deyip de kucaklayanları
Hayatıma hasreti kattın anne.

Korunaksız kaldım koca dünyada
Sırtım sıvazlarsın gece rüyada
Bana sığınaktın azgın deryada
Beni esirgeyen bir settin anne.

Bu yara kabuk tutmaz hep kanarmış
Meğer dünya senle mutlu dönermiş
Yanan hasret kavuşmakla sönermiş
Rüyamda gel diye el ettin anne.

Mahmut’a yer ayırdın mı yanında?
Yatırdıklarında kıble yönünde
Bir gün gelecek kıyamet gününde
Günahıma şefaat ettin mi anne?