Annemin Annesi Şiiri - Bülent Karaalioğlu

Kars....
Temmuz güneşi bir şeyler peşinde
Bir şeylerde nöbetçi kulesine tutunuyor
Tüfek omuzumda nöbetçi kulesindeyim
Ufuk çizgisine kadar görüş net

Maviliklerle birlikte giden küçük tepeciklerde
Sürü hengame halinde..
Uzaktan gelen köpek havlamalarını
Çobanların gür sesleri bastırıyor
Tepeler ve gök birleşik yanık kaval gibi

O keskin mavilik bana neyi hatırlatıyor.?
Neyi..Neyin çekim gücü bu..?
Annemin annesinin mavi gözlerini
Bedenim burada kendim onbir yıl öncesinde

11 Yıl Öncesi..
Gri bulutlar ölümü getirdi.
Bir kış gününde
Sobanın yanında kedi uykuda
Kuş dalda
Sigara üzgün dudakta

Köpek uludu.
Kedi uyandı
Kuşlar daldan dala kondu.
Adam baktı dalgın
Çocuklar baktı gözleri dolu dolu

Ak saçlı yüz
Annemin annesi yaşamamış gibi
Yıldızlardan uzak bir tabutta
Canım elleri
Dağlara bakan evi
Bulutsu mavi gözleri

Ağıt evi
Islak yolların gözyaşları
Dağlara doğru bir tabut omuzlarda gidiyor
Adımlar yavaş başlar önde
Yıldızlardan uzak anneannem
Kürek seslerini duymuyor
Toprak kefenin üstünde hüzünlü bir dua
Artık hiçlik harekete geçmişti.

Hiçliği düşünüyorum;
Son gelmeden hangi kapıyı çalsam
Hangi masaya otursam
Hangi sepetten elma alsam
Hangi altın çelenkli dağ
Gülmek koşmak hangisi
Hangi ezgiler ve kalpler
Günlerden bir gün hangi ölüm.?
Ölüm benden özür dilemeden
Düello eldivenlerini masama bırakacak mı.?
17 Temmuz 1981
Kars
24 Nisan 2018
Sinop güncelleme