Annemi Ziyaret Şiiri - Zeynep Güneş

Ben çocukken hatta daha da küçükken
Büyümesi heyecanla beklenen bir tomurcuktum,
Renkli çiçekler vermesi istenen.
Birde melek annem vardı tek tomurcuklu bahçesini bekleyen.
Hep yanımda olacak sanırdım,
Ömrü gökyüzü kadar sonsuz,hiç bitmeyecek.
İsteyerek yada istemeyerek,
Sonsuza kadar beni bırakıp gitmeyecek.
Geçemedi bu arzum bir hayalden öteye,
Bir gün uyanıp “anne’’diye seslendim o meleğe,
Sesim soğuk duvarlardan dönünce geriye,
Sordum annem nerede,niye gelmedi niye?
Ah keşke sormasaydım dediler; annen melek oldu yükseldi göğe.
Yıllar koştu ama özlemim kımıldamadı yerinden,
Çok acılar gördüm ama hiçbirin yakmadı annem kadar derinden.
Bu duygunun tarifi; bir yanı ateştir eriten,bir yanı rüzgardır serinden.

Dün annemsiz üfledim yirmi mumlu pastamı,
Kimse anlayamadı kalbim mutlumu,yasta mı?
Bugün ise annemin günü ona gidiyorum,
Sanki ölmemişçesine kaygılanıyorum,
Acaba annem iyimi yoksa hastamı?
Ben annesizliğin acı lokmasını tattığımdan beri,
Yitirdiğim annem oldu hayatımın merkezi.
Ve yine ben annemi kaybettim kaybedeli,
Acılarım tam merkezde,ömrüm sayıyor geri.

İşte geldim! Yıllardır gelemediğim bu yer,
Burası olmalı ebedi istirahat yeri.
Şimdi yürüyorum rüya gibi ıssız,sessiz bir yolda,
Evet yaklaşıyorum soğuk,beyaz taşlar var etrafımda.
Toprağının kokusu bana gelir,ben toprağın altındakine
Rüzgar daha serin esiyor gölgelerde,kim demiş bu ağaçlar buralara dikile.

İşte orada iki adım ötede annem yatıyor,
Şimdi daha da tükenmiş.Bedeni yorgun gözleri bana bakıyor…
Burada bağrına basmış annemi toprağın en kurağı,
Toprağına karışmış taşların irisi ufağı.
Güneşin alnındaki yeri hasret kalmış suya,
Hiç kımıldamadan yatıyor yıllardır,
Ve kim bilir ne kadar yatacak bir bu kadar daha?
Şimdi artık yürüyemiyorum ayaklarım beni zor taşıyor,
Benimde annem var herkes gibi,o ölmedi yaşıyor!

Geldiğin bu yer sanki uyuyan bir cennet,
Dönüş yolu olsaydı derdim; hadi annem çık gel,soranlara ölmedim de inkar et.
Şimdi mümkün olsaydı senden bana bir işaret,
Her şeyi bırakıp uzanırdım yanına annem.

Yüz sürsem,dokunsam toprağına tutamam elini,annem derinde,
Seninde yüreğin dağlanırdı ateşlerde,bin kez ölüp dirilirdin o acılı gün ve gecelerde,
Düşünüyorum da seni bırakıp nasıl giderim?
Yazın kavrulan bedenin kışın serinde
Belkide yaşayan bir ölüydün benim gibi sende,
Şu an sen olsaydın benim yerimde.
Hala soruyorum kendime; ödül mü yoksa ceza mı sana burada olmak
Biranda alıp başını gitmek,
Yalnız bırakmak ve yalnız kalmak.
Zaten artık benimki yaşamak değil sadece nefes almak…

Bugün sevdiğin çiçekleri getirdim,örtü yaptım toprağına,
Bugün ağladım haykırdım gözyaşımı bıraktım ebedi yatağına,
Bugün bir kez daha baktım da çiçekler içinde sana,
Bu mezarı süslemek tüm çiçeklere ödül dedim annem!
Dedim de sen diye sarıldım toprağa,hatıralar zavallı ruhumu aldı,
Dermansız bedenim gittiğin gün gibi aciz kaldı.
Ben öleyim,ben yanına geleyim,ellerde hissedilsin tabutumun darası,
Kavuşalım da bitsin hasretin,kapansın kalbimde kanayan anne yarası…
Bugün koskoca kainatta annemsiz yok gibiyim,
Rasgele atılmış,hedefsiz ok gibiyim…

Evet.İşte bitti.Bugünümde burada verdi son nefesini,
Bu kimsenin görünmediği kalabalık yerde.
Galiba geldi ayrılık vakti,güneş kayboluyor karşı ki tepelerde.
Anneme hoşçakal dedim,silueti indi bir perde gibi gözlerime,
Aklım yoldan çıkmış tren gibi,geldiğim yollar nerede?
Sessizlik tıkadı kulaklarımı,ruhum yerlerde sürünüyor,
Gözyaşımın ıslattığı toprağı ellerim temizliyor.
Sanki bitmeyen rüyadayım,annem beni izliyor…

Annem! Döneceğini bilsem kalbimi sana kurban ederdim,
Bir kerecik göreyim yokluğun oldu bitmez derdim.
Gittiğinden beri bitmedi canıma ettiğim ahım,
Şimdi tek isteğim beni de alsın oraya,seni alan Allah’ım….