Annemi özledim... Şiiri - Feda Tayganer

Ne zaman bir kadın görsem sokakta annemi ararım, annemi her aradığımda altında çeyizliğimin konulduğu ranzanın üstüne yatan annemi hayal ederim. Tahmin bile edemediğim bir sesi hayal ederim mutluluğumun belirtisi gözlerimin yaşından belli olur annemi düşünürken. Ne sağımda ne solumda tutunacak duvarlar fayda eder annemin sesine düşmem.
Bağımsızlığını ilan etmiş bir lord düşünün baylar! İçinde aşık olduğu kadın ve önünde bilmem kaç milyon halk...böyle bir çaresizlik.

Evet ne zaman bir üzgün Pankart görsem annemi düşünürüm üzgün hasta ve bitkin ama hala çeyizliğimi yapar üşenmeden benim yarimin bana sevgi dolu bakışını görmek istercesine yaşama tutunur.

Ne zaman eli üşüyen bir çocuk görsem annemi hatırlarım, karda elimin üşümesine dayanamayan annemin memelerinin arasına elimin ıstılmasını hatırlarım.
Her sabah umutla dekolteli perdesini yana çekip umutla İç çeker annem sabaha, umudunu hiç yitirmeden inancına bağlılığı kadar da yaşama sevinci vardır benim yüzümden. Hayal bile edemezsiniz baylar.

Her Ezan sesini işittiğimde Anemi anımsarım, Dizlerinin izi üzerinde belki olan seccadesini ve sağ köşesinde iple bağlanmış tespihini...

Bana herşey annemi hatırlatır, inançsal güzellik, utançsal mutluluk ve sabırsız özlem. Susun baylar