Anneme ve Babama Şiiri - Serkan Şeremet

Anneme

Sen çocuk olmuştun, ben çaresizlik
Elimden bir şey gelmeden ellerini tutmuştum
Gözümde hapsolan yaş olmuştun
Çakır gözlerinde kaybolmuştum.
Rengârenktin
Bahar çiçekleri gibi neşeli mis kokulu
Papatyaların beyazıydın gelinciklerin narinliği
Rüzgârdın kötü bulutları dağıtan
Yapraktın esintilere savrulan
Küçük bir kız çocuğuydun kırılgan
İnatçıydın doğrularına sarılan
Umuttun mutluluğu paylaşan
Örnektin doğruluğu, güzelliği yansıtan
Kahve fincanındaki meraktın, kırk yıllık sohbettin
Sıkılmadan defalarca okunacak kitap
Bakmalara doyamadığımız sevaptın
Yengeydin, teyzeydin, ablaydın, eştin
Halaydın, komşuydun, babaanneydin, tektin
Cennetimizdin, her şeydin, Annemizdin
Şimdi cenneti güzelleştirenlerdensin.

Babama

Küçük dünya, küçük umutlar
Kimseye zararı olmadan çalışmakla geçen ömür.
Nasırlı ellerinde yılların yorgunluğu
O ellerle karışan, o ellere yakışan toprak
Yolunu gözleyen rengârenk çiçekler
Eskilerle başlayan lakabını bilmediğimiz onca tarif
Nasıl tanımazsın ile biten sohbetler
Karıncayı ezmeden, yan gözle bakmadan
Saygıyı, insanlığı, adamlığı öğrettin.
Yan gelip yatma zamanında sırtında ağır yükün vardı
Çiçeklere anlattığın, onlarla ağlaştığın acın vardı, acımız vardı.
Dolabında ütüsü bozulmamış gömleklerin
Aklımızda duygulandığında yeşeren gözlerin
Hoş sohbetin, tatlı sözlerin
Derdinden anlamayan kocaman bir yüreğin vardı.
Oğul, dede, kardeş, Mehmet amcamız, Babamız vardı
Geride saçımıza bıraktığın beyaz
Çaresiz bir boşluk kaldı.