Anneme Uğradım, Ayaküstü Şiiri - Suna Do ...

Anneme uğradım, sonbahardı. Anılarla sürüklendi ayaklarım. Taşlı, topraklı, hüzünlü yollara. Bir ziyaretçisi vardı, benden önce gelmiş. Mezar taşında küçük,minicik bir kuş.Onu bekliyordu, belki de hiç gitmemiş.
Belki de bekleyecek, sonsuza kadar. O, kuşları çok severdi, kuşlar da onu.Vefalıydı dostları, apaçık. Son dostu soğuk taşlar üzerinde.
Yağmur başladı, inceden inceden.Hiç korkmadı, küçük kuş. Keyiflendi beni görünce. Şarkı söyledi, kendi dilince. Anlamıştı, tanımıştı beni. Ben de onu..'Merak etme', diyordu sanki bana.Annemi bekliyordu. Bekleyecekti, sonsuza kadar.
Seni seviyorum, küçük kuş.Şarkı söylemeni de seviyorum. Yağmurda şarkı söylemeyi de. Dua ettim ardından, şarkı söyledim. Duydu mu, bilemem mevsimsiz ötüşümü.Gördü mü, yağmurun saçlarıma dokunuşunu....
Anneme uğradım ayaküstü. Yalnızlığını paylaşmaya. İçim buruktu giderken. Gönlüm yaslı. Onunla birlikte göçüp gitmişti, pek çok şey. Yalnız bulacağımı sanmıştım onu, yapayalnız. Oysa bir ziyaretçisi vardı. Benden önce gelmiş. Belki de hep oradaydı. Son dostuydu, annemin..
Yüreğim hoştu ayrılırken. Mutluydum, şendim çocuklar gibi.' Sevgi' koydum, minik kuşun adını. Can dostu annemin, sevgi kuşum.Yalnız değildi anneciğim.
Sözde ayaküstü uğramıştım. Zaman su gibi aktı, geçip gitti zaman... Gölgem kadar kısaydı saatler. Yağmurda şarkı söyledik Sevgi kuşumla. Şarkılar yağmurla karıştı. 'Git' dedi, Sevgi kuşum... Gözün arkada kalmasın...Döndüm, tekrar baktım giderken.... O, halâ bekliyordu.. Halinden memnun..