bak anne
bıyığıma ter düşmüş
sakalım da çıkmış, göğsümdeki kıllarda da.
değil adamlık bu değil
ne keramet var bunlarda.
bak anne
bellemişim abece demesini
tanrıya sığınmayı her darda kaldığımda
öğrenmişim yalan söylemesini
değil billahi adamlık bu değil
bunlar biraz var her insanda.
bak anne
görmüşüm dünyanın tatlısını acısını
varlıkta şükür etmişim,
çekmişim yokluğun sancısını
değil anne adamlık bu değil
bunlar olur şeyler dünyada.
sevgili anneciğim
adarken hayatını
ne bekledin ki benden
dünyada en büyük şey
vermeyi bilmektir karşılık beklemeden.
işte adamlık bu, en yüce öğrettiğin
affet bilmedim kıymetini
sevgili anneciğim.
(31.5.1981, Fatih)
Ali HallaçKayıt Tarihi : 30.11.2001 13:21:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Ali Hallaç](https://www.antoloji.com/i/siir/2001/11/30/anneme-siir.jpg)
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!