Anneme Şiir (2) Vuslatın ardından

Beyaz atlı prens gibi geldin
Bir yaz gecesi ansızın
Onu vuslata eriştirirken
Beni hüzünlere gark ederek

Vakit dönüşsüz yolculuk vaktiymiş
Bilemedim annem
Bir yaprak düşürmüşüm dalından
Bir gemi ayırmışım gönül limanlarımdan
Bir kafile düşürmüşüm gözyaşları ile
Uzun yollara
Bir bahçe bir bahçe teslim etmişim
Sonbaharlara.........

Yüreğimi hicranlar kaplıyor
Köpürüyor özlemler
Hangi şairler yazabilirmiş teselli dolu şiirler
Hangi yazarlar anlatabilirmiş hüzünlerimi
Yaşadığım bitmez acıları yası hangi yazarlar

Hiç yerin dolmuyor hiç kimse sen olmuyor
Kafiyesiymiş meğerse ölüm hayatın
Ne zormuş birisi ölmüşü senin için duymak
Bilemezdim daha önce
Çünkü ölen sen değildin annem sen değildin ölen

Şimdi.....
Her şey yerli yerinde bıraktığın gibi
Dünya yeniden başlıyor güne
Güneş ısıtıyor aydınlatıyor
Rüzgarlar da esiyorlar
Baharlar geliyor yeniden tatsız buruk
Bademlerde açtılar ne çok severdin
Gurbeti daha çok duyuyorum şimdi
Hayatla ölüm arası gelgitler içinde

Hangi şiirlere tema
Hangi şiirlere özne olurdun
Kim teselli edebilir beni
Şimdi..........
Kim annem
Ölen sensindin
Sen bir kez öldün
Ben her gün binlerce kez öldüm annem
Binlerce kez öldüm...........