Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Vefalı yüreğine sağlık üstadım Anne kelimesine dayanamam ne kadar öğgüler yazsak az gelir seviyeli ve hakkaniyetli dost yüreğe selam olsun en kalbi selam ve sevgiler.
Yüreğinize sağlık beğeniyle okudum kutlarım sevgilerimle +Ant+10 puan
“Anneciğime benden de selam söyle babacığım… Söyle ona ki, onu çok seviyorum. Her gün onun için dua edeceğim. Ve tahmin ediyorum ki dualarımın sıcaklığını ve huzurunu hissedecektir…”
Gözyaşlarını sildikten sonra…
“İlk defa olarak ona ‘anneciğim’ demenin mutluluğunu yaşadığımı söyle” dedi ve devam etti…
“Rabbim onu her zaman korusun… O sevenlere kıyamaz…”
İsterim ki akmasın tek bir damla gözyaşın
Artık solmasın yüzün, çatılmamalı kaşın
Babacığın göğsüne dayasan güzel başın
Yalnızca mutluluktan ağlaşsak yaşın yaşın
Baştan sona duygu yüklü bir anlatımdı. Anne baba demeyi özlüyor insan. Hikayelerinizin devamını bekliyorum. Yüreğinize, kaleminize sağlık. Sevgiyle...
Öyküdeydim.Baştan sona değin soluksuz ve merakla okudum.
İlk deneme olmasına karşın harikaydı.
Dost TOZLU'yu kutluyorum.
Nicelerine.Erdemle.
sevgi dolu yüreğin susmasın babacım.
Güzel ve başarılı bir çalışma olmuş.Samimiyetle kutluyorum.
Saygılar
Türkçeyi çok güzel kullanıyorsun KADİR BEY.
Öykünü hep konuşmalarla kurmuşsun, aslında bu diğerine göre daha zordur. Biraz daha betimlemelere yer verirsen çok daha başarılı olacağına inanıyorum.
Sakın kim ne derse desin, bırakma. Devam edersen çok başarılı olacaksın.
İsterim ki akmasın tek bir damla gözyaşın
Artık solmasın yüzün, çatılmamalı kaşın
Babacığın göğsüne dayasan güzel başın
Yalnızca mutluluktan ağlaşsak yaşın yaşın
DOLU DOLU BİR YAŞAMIŞLIĞIN KISA OKUNASI ÇOK HOŞ ANLATIMIYDI. ÖYLESİ ELLERİ ÖPÜLESİ ANNEYİ ANLATMAK GÖRDÜM Kİ DUYGULARI ÇOĞALTIYOR Kİ ANLATMAK NE MÜMKÜN DİYESİM GELDİ. YÜREKTEN KUTLUYOR PAYLAŞIMA TEŞEKKÜR EİDYORUM. +10 TAM PUAN VE +ANT. SAYFAM DİYOR, SEVGİLİ AĞABEYİME SAYGILARIMI SEVGİLERİMİ SUNUYORUM.
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta