Sen gittiğinden beri çok şey değişti be annem... İnsanlar değişti, hayatlar değişti, hava değişti, denizler, dağlar, taşlar da değişti... kuşların ötüşü, dalgaların sesi, rüzgarın esmesi de değişti, hatta ben bile değiştim annem de bir bendeki baht ve taht değişmedi...
Onlar bıraktığın gibi... Tahtımda bahtım da aynı... Senin kuramadığın tahtı bıraktım lakin bahtıma gücüm yetmiyor...
Sen bana sevmeyi öğrettin annem, sev dedin hep... gücün yettiğince, nefesin bittiğince sev dedin... Bende öyle yaptım, sevdim be anne.. herkesi sevdim ben... ama birini öyle sevdim ki, tam da senin öğrettiğin gibi... yüreğimle, benliğimle... Nefsimle değil nefesimle sevdim... Gel gör kisevmesine sevdim de, ben sevilmedim be anne... Yinede dert etmedim, nasibim buymuş dedim...
Ama gücüme gidiyor be anne... Korkakça, acımasızca, zalimce "sevilmemek" ağrıma gidiyor... Hüzünlerime, acılarıma, göz yaşlarıma aldırmadan unutulmak çok ağırmış be anne... Hak etmeyenlere gösterilen merhametten; bana sevmeyi, vefayı, hatırlamayı çok gören birinin, unutulmayı reva görmesi gücüme gidiyor...
Tamamını Oku
Yüregüne kalemine saglik sevipte sevilmemenin yanlarini cok güzel anlatmissin teprik ederim benimde yüregime tercuman olmusun biryerde basarilarinin devamini dilerim Mehmet Harimdar
annelerimiz canlarından can katan her derdimize yasa batan. Ardında öksüz bırakıp kara topraklarda yapa yanlız yatan nurlu yüzler. gönlünüze sağlık.
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta