Anneme Mektup-II-

Muhannet tuzağa düşürdü beni
Kurtlar sofrasında aş oldum annem..
Dağların ardına aşırdı beni
Şimdi bir yaralı döş oldum annem..

Gariplik üstüme vurmuş mührünü
Çekemem ellerin türlü kahrını
Feleğin elinden derdin zehrini
Her gün içe içe keş oldum annem..

Olura olmaza geçmiyor sözüm
Senin gibi kimse çekmiyor nazım
Çağırsamda boşa çıkar avazım
Namert minderinde tuş oldum annem..

Dost bulup sırrımı açamıyorum
Her yüze bir neşe saçamıyorum
Gönülden gönüle uçamıyorum
Kanatları kırık kuş oldum annem.

Kör sağır geceler koynuma doldu
Hüzünler toplandı aynıma doldu
Hasta düşünceler beynime doldu
Görsen ne ağrılı baş oldum annem..

Sensizlik demini alırken ben de
Ne halim kalıyor ne mecal ten de
Hemi de her saat, bilsen ki gün de
Hayaline dalıp düş oldum annem..

İçimde dolanır bir garip sancım
Gönlümde ne tahtım kaldı ne tacım
Beş vakit duana açım muhtacım
Bilirim gözünde yaş oldum annem..

Bayram da öpecek ellerim yoktu
Yüzüme bakanlar bir tuhaf baktı
Çaldığım kapılar boynumu büktü
Her nereye varsam kiş oldum annem..

Sılamın türküsü yakar sinemi
Kimi yakmamış ki bir tek beni mi
Dolayıp telime çaldım elemi
Kuru bağlamama eş oldum annem..

Nereye gidersek gidelim orda
Yem olduk ortada kuş ile kurda
Sanmayın ki her şey yolunda burda
Karın tokluğuna iş oldum annem..

Yokluk değirmeni öğütür bizi
Eleğinde eler dağıtır bizi
Gurbet kucağında büyütür bizi
Feleğin çarkında diş oldum annem..

Almanya