Anneme Mektup/ Düz yazı Şiiri - Yorumlar

Doğruluk büyülü bir masalmış dinlemeyi özledim anne… akşamları ineğimiz Yadigar’ı sağardın, yanık türkülerini, süt kokan ellerini, minik alınlı buzağılarımızı özledim… sahurlarda tahta merdivenimizden gıcırtılarla inip, bize pişirdiğin tereyağlı bulgur pilavını, pekmez şerbetini özledim. Sabah namazlarında huşu ile ve ağlamaklı sesle dedemin okuduğu Kur’an sesini özledim. Ağabeylerimin ablalarımın mutlu günlerimizde attığı kahkahaları özledim. Yaşlı dut ağacının dibinde “bir bade su” bekleyen Arife ebemin dualarını… kavak ağaçlarının seherde rüzgarla dans edişini ve yıllarca onların dibinde oturan Deli Cülük’ü ve onun oğlu kır kısrağı… söğüt ağacını dibinde oyunlar oynayıp barajlar yapıp akıttığımız, gürül gürül akan köy çeşmesini… harnıp ağacının dibinde oturunca bizi taşa tutan Aşire ebeyi bile vallahi özledim. Sandallı Ağaç’ta inek otlattığım, çıkınca bir türlü inemediğim koca çam ağacını, “hoptik” oynadığım o düz say’ı… bize sınırsız elmalar bahşeden Durmuş Ali Emmi’yi, yol kenarında bize incir versin diye beklediğimiz “Çivici” lakaplı İbrahim Emmi’yi ve o güzel manilerini…
“alman gızlar alman itli çobanı
yakası bitli çobanı”
Namazın ilahi lezzetini ilk defa tattığım ilk heyecanlandığım Üçkuyu’daki koca çam ağacını ve çakar çarık oynadığımız dallarını… düşüp de ağladığım o zamanı…
İkindi vakitlerinde elma ağacını dibinde Kur’an okuyan Veli Emmi’nin davudi sesini… tükürmesiyle nam salmış kasap Ali Emmi’yi küfürsüz konuşamayan ve kendi ettiği küfürlere de gülen “R” harflerini telaffuz etmeye ömrü yetmeden giden arkadaşım, çoban arkadaşım Y(R) aziye’yi…akşam gün batarken sıra sıra geçen koyunların çanlarını ve Şavkı Emmi’’nin kavalı andıran ıslığını ve yanık sesini…
Kimi anlatsam neyi anlatsam biter mi? Hayat koskoca bir yalanmış, bu anlattığım insanlar hani nerdeler? Bunlar da yalanmış! Yalan bile olsalar özledim anne! Memleketimi, taşını, toprağını… ve o topraklarda yaşadığım her anı özledim. Doğruluk büyülü bir masalmış dinlemeyi özledim annem! ! !