Anneme Mektup Şiiri - Muharrem Pala

canım anneciğim
annelerin en güzeli
ne zaman nöbete gitsen
varlığın gider yokluğun kalır bana
canım acır bir şeyler kopar içimden
babam bilgisayarda
ablam ders çalışıyor
bütün bu olanları aklım almıyor
düşündükçe kafam karışıyor
sorma beni sorma anne
çocuk denecek yaşta aktör oldum aktör
kocaman evde bir başımayım
içime kapanıyor ''sensizliği'' oynuyorum
susuyorum saatlerce nöbetlerdeyim
''sessizliği'' oynuyorum anne
anneciğim, ne zaman nöbete gitsen
tek kişilik bir oyun sahne alır bu evde adı ''yalnızlık''
geceler sakin geceler ''karanlık''
odam çok soğuk buz gibi
üşüyorum gel de ısıt beni
üstümü örtsene anne
uykum geliyor babam beni sırtına almıyor
yatağıma götürmüyor
yatırsa da ''bir varmış bir yokmuş'' diye
masallar anlatmıyor
kimse senin yerini doldurmuyor
senden gayrisi benimle ilgilenmiyor anne
anneciğim
bir daha nöbete gitmesen olmaz mı
aç mı kalırız yoksa
babamın aldığı maaş bize yetmez mi
ocağımız tütmez mi
üstünde yemek pişmez mi
bana da kuru soğan ekmek düşmez mi anne
anneciğim, ne zaman nöbete gitsen
hüzün dolar içime
tüm renkler çekilir gözlerimden
kala kala sarıların en sarısı kalır bana
sensizliğe savaş açtım anne
topum tüfeğim olmasa da, telefonum var
sık sık seni arar
canım diye başlayan sesini duyar
onunla avunurum anne
varlığının gölgesi
yaşadığının göstergesi olan sesini duymak
içimdeki boşluğa ilaç gibi geliyor anne
sesini işitmek ne güzel şey anne!