Anneme Mektup Şiiri - Sergey Yesenin

Anacığım, hâlâ hayatta mısın?

Sağım ve selamlar yolluyorum ben.

Ve huzur veren ışığı akşamın

Dökülsün fakir hanen'in üzerinden.

Gamlıymışsın anne, öyle yazıyorlar,

Tükenmişsin özlemle yitik oğluna,

Sıkça görünüyormuşsun, iş bitişi,

Pejmürde hırkanla bakarken yoluna.

Kalınca alaca karanlıkta yapayalnız

Korkunç bir düş görüyormuşsun daima:

Meyhanede, sarhoş kavgasında, biri

Bıçağını saplıyormuş bağrıma.

Endişeyle, Anne, yıpratma kalbini,

Saçma, gülünç bir düş bu sadece.

İçsem de ne bir keş oldum ne cani

Ölmem ben, seni görmeden önce.

Seviyorum seni her zamanki kadar,

Özlüyorum, zihnimdeki şu bir tek

Dinsin diye kalp ağrım, geç olmadan

Alçak damlı fakirhanemize dönmek.

Döneceğim, beyaz bezensin dallar

Parlasın baharla meyva bahçesi.

Beni fakat artık seherde uyandır

Yaptığın gibi sekiz yıl öncesi.

İnce düşleri körükleme artık,

Kışkırtma gerçekleşmeyecek umudu.

Hayatımda çok erken, başıma gelen

Kayıp ve usanç, talihsizliğim oldu.

Dua öğretme bana. Lütfen, anne!

Geri dönüş yok, gücün neyse dayan.

Tek sensin destek ve avuntu bana,

Tek sen, büyülü bir nurla parıldayan.

Unut kaygını, lütfen. Böyle dertlenme

Hatırım için, tatlım, kendini yıkma.

Sırtında pejmürde hırkanla sık sık

Lütfen, böyle yol beklemeye çıkma.

YESENİN

Çeviri: Osman TUĞLU