Anneme Mektup Şiiri - Arman Marazyan

Pantolonum kısaydı anne,
Düzdü sarı saçlarım,
Okyanus mavisi olmasa da gözlerim,
En az okyanuslar kadar derindi duygularım...

Evimizin bulunduğu o çamurlu sokakta
Dizlerimi kanatarak yaşadım çocukluğumu...
Her ağlayışımda bir tek sen koşardın yanıma
Ve elin başımı her okşadığında
Dizimdeki yara acısı dinerdi...

Yaramazdım anne hatırlıyorum,
Yerimde duramaz her gün bi yerimi acıtırdım...
Belki de ilaç ellerin başımı okşasın diye bu kadar yaramazdım? ...

Kızdırırdım, seni üzerdim,
Sense beni döverdin...
Attığın tokatlar canımı acıtsa da
Sağol anne iyi ki dövmüşsün beni...
Eğer biraz olsun adam olduysam,
Senden yediğim dayağın sayesindedir...

Gençlik sevdalarımın hepsi
Sana olan sevgimin yanında solda sıfırmış, yeni anladım...
Hepsi gitti, hepsi unuttu, hepsi unutuldu...
Oysa sen anne, hep karşılıksız sevmiştin beni,
Hep yanımda olmuştun...

Saçlarına pamuk ekilmiş anne...
Her ne kadar kafa kağıdında büyüse de yaşım,
Ben hala senin o küçük yaramaz oğlunum, biliyorum...

Bir gün gideceğim annem çok uzaklara...
Kendi yuvamı kuracağım.
Hasretin kor olup dağlayacak yüreğimi,
Kokun tütecek burnumda,
Hiç bir yemek senin yaptıkların gibi tat vermeyecek...
O zaman anlayacağım değerini...

Geleceğim annem geleceğim...
Bir gün, bir gece yarısı henüz şafak sökerken,
Torununa ve de ilk ve son gelinine elini öptürmeye...
Geleceğim annem, geri gideceğimi, tekrar ayrılacağımızı bilsem de...

09/08/2012