Anneme Mektup Şiiri - Fatma Zehra Koçyiğit

Sensiz yaşamaya çalışıyorum anne
Biliyorum umutsuz bir çırpınış benimkisi
Yokluğuna nasıl alışırım ki
Paslı çiviler batıyor ruhuma her saniye
Kalbim hasretinden ağır yaralı
Bilirim dönüşü yok bu sessiz gidişinin
Ondan bu kez ayrılığı kabullenemeyişim

Bugün yine yokluğun karşıladı beni
Sensizliğin sesi sadece evde duyduğum
Beyaz hayalinle arama simsiyah bulutlar girdi
Akmasına kıyamadığın gözyaşlarım
Ateşten damla oldu
Yaktı sinemi an be an
Bu gece biraz daha ağardı saçlarım

Nereye baksam senin hatıraların anne
Yeşil seccaden, beyaz başörtün…
Vazoda kuruttuğun bir demet gül
Sehpanın üzerinde son okuduğun gazete
ve yarım kalan bir kazak bana ördüğün…

Her şey yarım kaldı gidişinle
Sönmesi zor yüreğimdeki yangının
Hayalin kitap gibi hep başucumda
Her sayfada solgun, üzgün anılar…
Söylediğin türküler geliyor kulağıma
Beraber dinlediğimiz hüzünlü şarkılar
Sonra kaş çatışın, kahkaha atışın
Benim için hayata sımsıkı sarılışın

Seni özledim anne
Akşamları beni sevinçle karşılamanı
Hasta olduğumda yaptığın sıcacık çorbanı
Dizlerine yatırıp saçımı okşamanı
Seni çok özledim anne
Ne olur bu gece misafir ol kalbime
Güneş ol ısıt soğuk bedenimi
Kabuslar zindan etti gecelerimi…

Bilmiyorum niye yazdım anne
Belki de hiç okuyamayacağın bu şiiri…
Bilirim dönüşün yok geçse de seneler
Yalnızca gidişe kesili biletler
Anne gel vedalaşalım bu hazin gecede
Madem ki çok uzak gittiğin yer…