Anneme Mektup Şiiri - İrfan Karabulut

Soğuğunda yokluğun sardı mart’ın on üç ünde
Gidişimin ertesi bul beni anne
İlk kez yalnızım topal ayın karanlığında
Bedenimin sol yanı üşüyor anne nerdesin

Hani diyorum hırkamı versen de giysem
Üstümdeki ağır kara toprakta yalnız yatılmıyor anne
Karanfiller yerine kağıt kalem getirsin öğretmenim
Sıra arkadaşım Hasan Ali ödevimi yapsın

Biliyorsun ki helallik istemeye vaktim olmadı hiç
Şimdi uslu çocukça ışıklarını kapatıyorum gözlerimin
Çocukların ölmediği güneşli baharları düşleyerek
Elvan elvan çığlıklarımı bırakıyorum gül yüzlü çocuklara

Anne diye başlasam koklamaya tarumar ak saçlarını
Son cümlemde eyvallah babam derken sızlamasa dilim
Olmadığım duru bir şafakta duymasanız da yokluğumu
Hakkını helal et mangal yürekli cennet annem

Hınca hınç acıktığımda o yiyemediğim
Ve alamadığım ekmeğimi size versin bakkal amca
İlk bensiz kahvaltınızı huzur içinde gülüşerek yiyin
Sözüm olsun size eşlik etmeye en yukarıdan

Beni unutma ecdadım atam cömert babam
Kan dökülmeyen yeni bir yaşamda buluşmak adına
Elveda ülkem, sokağım, bilyelerim ve gözü yaşlılar
Ve kıyılmadan masumlara elveda diyorum

________________İrfankarabuluT
Not: Berkin Elvan anısına yazılmıştır.