ŞİİR: Muhip Erdener SOYDAN (babam)
Doğum tarihi: 29 Ekim 1943
Ölüm tarihi: 15 Ekim 1986
Sarardı yüzüm,
Karardı gözüm,
Yollara bakıp,
Ağladım anne…
Geldi baharım,
Oldu dallarım,
Gönlüme baktım,
Kurumuş anne…
Sararıp soldum,
Boşalıp doldum,
Ben neler oldum,
Ah bilsen anne…
Yağmurlar yağdı,
Seller boşaldı,
Kalbe dadandı,
Ayrılık anne…
Günler hep geçti,
Ayrılık yetti,
Gözyaşım bitti,
Ne yapayım anne…
Buymuş kaderim,
Olsun, çekerim.
Bıkmaz çekerim,
Ne çıkar anne…
Erdener durdu,
Dili kurudu,
Eli yoruldu,
Yorulsun anne…
Muhip Erdener SOYDAN
24 Mayıs 1960 Ankara
Kayıt Tarihi : 3.11.2010 14:23:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Babamın çilesi, çok küçük yaşlarda başlamış. Henüz çocukken karlı havalarda atların çektiği kızağın altında kalmış. Dönemin ünlü doktoru Dr. Sami Ulus, babamı tedavi etmiş. Ancak, uyguladığı yanlış tedavi sonucu babam sakat kalmış. Bir de bu duruma, babamın anne ve babasının boşanması eklenince, babam hepten çileli bir hayata tek başına göğüs germiş. Babamı anneannesi büyütmüş. Anne hasretiyle hep içi yanmış. Babası da, annesi de babamı kabul etmemiş. Babam, çok içli, ince ruhlu, asil soylu bir insandı. Anne özlemini işte böyle dizelere dökmüştür. İşte bu şiirler, ondan bana miras olarak kaldı. Gözü gibi bu şiir defterlerini korur, kilit altına alır ve bizlere hiç göstermezdi. Zamanı gelince okursunuz derdi. Ruhu şad olsun. Allah, babamın mekanını cennet eylesin…
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!