Bir gece yarısı çaldı telefon
Uyandım
Ritimlerini kaldırmış, uzun uzun çalıyordu sanki
Açtım ahizeyi
Bir ses! Çok uzaktan;
“Annen” dedi
Vuruldum...vuruldum...
Bir sızı kapladı içimi
Titreyen bacaklarım,
Çıktım dışarı
Kar kaplamış Eskişehir sokaklarını
Koştum...koştum...
Anneme koştum
Yağan yağmurlarda, temizlenmiş toprakları
Isıtıp kundak yapan
Anneme koştum
Koştum... koştum...
Hastalandığımda, başucumda nöbet tutan,
Ağrılarıma, sıcak taş koyan
Yaralarımı, soğan ezip saran
Anneme koştum
Koştum...koştum...
Gurbet dönüşlerimde, hep boynumdan öpen
Nazar değmesin diye, üzerlik tüttüren
Anneme koştum
Koştum...koştum...
Girdim içeri!
Ağıtlar yükseldi yıkık viranemizden
Sarıldım yatan cansız bedenine
Öptüm...öptüm....
Bu son yolculuğunda
Tıpkı beni
Öptüğü gibi....
(şubat 2000)
Turgay AkbulutKayıt Tarihi : 10.5.2003 22:20:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
annemi özlerim bende, zayıf kaldığım anlarda... bir el uzatması, dokunması iyi ederdi, güçlendiiridi.. sahi ne vardı ellerinde... sevgi sanırım... sevgisi iyileştirir, sevgisi güçlendirirdi... tebrikler turgay...
sevgiyle,
TÜM YORUMLAR (6)