Anneme Hasret Şiiri - Güldeniz Bölek

Ben, senin hiç büyümeyen kızınım anne.
Hâlâ yedi yaşında yüreğim.
Seni çok özledim...
Sarılıp uyusam sana, koklasam derin derin.
Sıkı sıkı bassam bağrıma...
Şimdi ağlıyorum hıçkıra hıçkıra.
Yanımdaydın halbuki her ağladığımda.
Hatırlıyorum!
Çocukken de ağlardım durup dururken.
' Canım istiyor' derdim sen sorduğunda.
Neden verdiğim şu mücadele anne.
Sizden ayrı çok zor böyle.
Hep okumamı isterdin.
'Oku kendini kurtar 'derdin.
Okuyorum sayende anne.
Sadece bu özlem olmasa.
Ara sıra gelen şu ağlama nöbetlerim,
Heşeyi bırakıp yanına gelme arzularım olmasa.
Değilmi anne!
Ne çok şeyi geride bıraktık.
Yaz olduğunda,
Her akşam yemeğinden sonra yürüyüş yapardık.
Her sabah beni öperek uyandırırdın.
Ve her sabah mutlaka kahvaltı hazırlardın.
Eminim anne,
Sende şu anda çok üzgünsün.
Bir o kadar gururlu.
Eminim,
Gülen yüzün,
Yüreğinde kopan nice fırtınalara perde.
Kimse bilmez perde arkasını.
Kimse görmez.
Seni çok seviyorum anne.
Sağlık ve sabır ya herşeyin başı,
Üzülme akıtma sen gözyaşlarını.
Ama biliyorum.
Hep buruk yüreğinin bir yanı...