Anneme bir mektup Şiiri - İbrahim Derin

Bir mektup borcum vardı anneme
onu yazıyorum
haylaz
yaramaz
ve hırçın bir çocukluktan sonra
fırtına gibi gelen gençliğin
o korkutucu kasırgasında
şimdi bir yaprak gibi savruluyoruz

Geceler karanlık
anne sen yoksun
yokluğunda beni bir bilsen

Ben
hep gözleri ağlamaklı
hep birşeylerini kaybetmiş
bir köşebaşında sessizce duran
o çocuğum hala
ne zaman anne deseler
derin bir iç çekerim
ve görmez kimse
yaşlı gözlerimden dışarı akan
içimde biriktirdiğim
o sonsuz kederim

Her şafak sana bir adım anne
dagılmış kalbimin bir parçası
koparılmış bir gül yaprağı
buralar sessiz anne
biri mutluluk içinde dolaşırken
biride örtü diye üzerine çekiyor toprağı

Anne
özlüyor insan
sıcak ekmeği
bir bardak çayı
gülümsemeyi
ve bir yağmurun ardından
ellerini açıp dua etmeyi

Anne seni özlüyorum
nasır tutmuş kalbine
sımsıkı sarılmayı
omzuna yaslayıp başımı
bizi cennete götüren rüyalara dalmayı
seni özlüyorum anne
hep seni

Kurşun yemişiz
yaralarımız var
tuz bassan ne fayda
durmadan kanar
anne bu yürek kor
bu yürek alev
her şafakta sönerde
her gece yeniden yanar

Anne sen ağlama
günler geçiyor
takvimler yırtılıyor
benim bütün özlemlerim
bütün gözyaşlarım
bir tek sana
anne sen ellerini nura aç
nure aç anne dualar et bana
bu kalp
bu beden
ömür boyu muhtaç
muhtaç anne sana

çanakkale/30.09.2004