sen türkülerimi çalan kadın
kış önü açmaktan korkmayan çiçekler gibi
gecelerin üşüdüğü akşamlarda
dokunsan rüzgarlara
öpsen dudaklarımdan
telli bir çağlı gibi
seni bestelerdi bana
faili meçhul bir portakal kokardı pencerem
deli bir rüzgar geçerdi üzerimizden
bahara öykünürdü her mevsim
şimdi yoksun
beni asgariye indir
göçerken gözlerimden son kuşlar
sırtımda taşırım yolları
isimsiz bir köye gider konaklarım
üşürsem
sokağa bırakılmış çocuklar gibi
anneme benzeyen dağları örtün üstüme
08.11.15/Antalya
Sıtkı Özkaya
Sıtkı Özkaya
Kayıt Tarihi : 9.2.2019 11:55:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!