Anneme Şiiri - Halil Aksoy

Rüyalar yetmiyor anne, seninle görüşmeme.
Sarılıp öpüşmeme yetmiyor anne.
Beni hiç özlemedin mi?
Merak etmiyor musun hiç?
Ben senin biricik oğlun değil miyim?
Ne zaman başımı okşayacaksın?
Bu benim oğlum deyip,
Bol-bol sarılacaksın.
Rüyalar yetmiyor anne hasretini gidermeye.
Hep seni evimizde görüyorum.
Bir çiçek gibi dolanıyorsun etrafımızda.
Sarılıp, okşayıp, kokluyorsun.
Biliyorum bedenin burada değil.
Sen bizi hep uzaklardan gözetiyorsun
Bense seni ancak rüyalarımda görebiliyorum.
Bana bakıp gülümsüyorsun.
Bazen ellerini uzatıyorsun gel diyorsun.
Koşuyorum sana dokunmak, sarılmak için
Nafile...
Ben koştukça sen benden uzaklaşıyorsun.
O zaman nefes alamıyorum anne.
Boğazım düğümleniyor.
İki dizimin üstüne çöküyorum.
Başımı kaldırıp senin uçmanı seyrediyorum.
Rüyada mı, gerçek mi, olduğunu şaşırıyorum.
Hani bayramlar insanı mutlu ederdi?
Hani gülerdi herkes o zamanlara da?
Kavuşurdu hasretliler.
Tadı yok artık benim için bayramların.
Hatta gelmesini istemiyorum onların.
Ben kimin elini öpüp,
Kimin boynuna sarılacağım?
Kime naz yapacağım?
Herkes annesine sarılırken,
Ben mezar taşına mı sarılacağım?
Rüyalar yetmiyor anne seni sevmeme.
Özlemin her geçen gün artıyor.
Bu gurbet ellerde,
Ayrılık acısı içimi yakıyor.
Benim evim var anne,
Senin gelip evimde kalman,
Hiç nasip olmadı.
Bütün odaları dolaşıyorum.
Bütün eşyalara bakıyorum.
Seninle ilgili hiç bir anı bulamıyorum.
O zalim hastalık engel oldu bütün bunlara.
O hastalığı lanetliyorum.
Ne olurdu bir gün evimde kalsan.
Bir fincan çayımı içsen,
Yemeğimi yesen.
Bana bol-bol ana nasihatı versen.
Ne olurdu.
Benim içtiğim bardaktan,
Sen de su içsen
Adı senin adı olan kızımı sevsen
Evin yuvan çok güzelmiş oğlum desen.
Özlüyorum anne seni özlüyorum.
Bir gün rüyam da görmesem.