Anneme Şiiri - Ferhat Eren

Bu gün anneler günü…
Şimşekler çakıyor, ağlıyor gökyüzü,
İçime akıttığım göz yaşlarımı saklamak ister gibi.
Kızıl seller yollarımı kesiyor her sokaktan,
Bu gün, gün yerine karanlıklar doğuyor şafaktan.
Güneş gözlerini kapatmış, bakmıyor gözlerime
Ellerimde çiçekler yok bu gün,hürmetimi sunmak için ellerine.

Bütün limanları boğmuş azgın dalgalar,
Ağlıyor gözlerim,ağlıyor yüreğim,
Nerelere tutunacağım bilemiyorum.
Hadi sen gel artık anne,
Hain pusular yollarımı kapatmış, ben sana gelemiyorum.

Ellerim üşüyor anne, avuçlarım yok avuçlarında.
Bedenimi saran zulüm sarmaşıkları zehirliyor kanımı.
Kuluçkadan yeni çıkmış civcivler gibi şaşkınım.
Üşüyorum anne…

Kanatlarını özlüyorum anne.
Nerelerdesin, hani nerelerde anne?
Yoksun yanımda,
Şefkatine muhtacım.
Yalnızlık bitiriyor gücümü,
Üzerime geliyor bütün dünya, gücüm bitiyor anne.
Nerede merhamet kanatların, neden yoksun yanımda?
Duymuyor musun gökleri yırtan zulüm çığlıklarını.
Göğsüme bastırdığım çocuklarımı bile ısıtmaya gücüm yok artık.
Kimsem yok başımı okşayacak,
Kimsem yok sırtımı yaslayacak.
Bütün kapılar kapandı sanki,
Bir çardak bile yok altına sığınacak.
İçime yağıyor bütün sağanaklar.
Kara bulutlar esir aldı ruhumu.
Uzat artık ellerini, tut ellerimden.
Sen annemsin,canıma can verensin,
Kurtar beni çıkmaz sokaklardan,
Hadi gel, tut artık elerimden.
Kurtar beni, mahkum olduğum zindanlardan

Seni özlüyorum annem.
Hani nerde bahar rüzgarı kokun.
Göğsüne yaslayamıyorum başımı, güneşin battığı vakitlerde.
Kanepenin üzerinde uyuyup kalmışım bak,
Üzerimi kimseler örtmüyor anne.
Yavrularım bile içimi ısıtmıyor anne.

Bu gün anneler günü,
Çiçekler çok uzakta, toplayamıyorum.
Yüreğimi zulme hapsetmek istiyor kara vicdanlar
Bedenimi esir etmek için taş duvarlara.
Kurtuluşum yıldızlarda biliyorum.
Öyle uzaktalar ki,
Çok yorgunum,
Çaresizim,
Gücüm yok söylemeye
Beni bekliyorlar biliyorum.
Ellerim yetişmiyor annem,
Uzanamıyorum.