Anneme Şiiri - Erdal Selçuk

Sevdikçe çoğalmaktı bildiğim
Ah yanılmışım
Sevdikçe çoğaldı yalnızlığım
Verdikçe güzellikler de artardı hani
Kim
Kim
Kim kandırdı beni
Söndü dahi gözümde ışığım
Bildiklerim gördüklerim ile çelişiyor
Yoksa ben, ben insan değil miyim
Uykusuz çalıştığım günler geldi aklıma
Beni sömürdüğü için öfkeliydim patronuma
Anam derdi ki
Bu özverilerin tüketecek seni
Patronun kadar dikkat et hayatında olanlara
Aklını al başına
Anlamamışım
Ah can yoldaşım
Çok büyük ayıbım
Bağışla
Aklım geldi de başıma
Bağışla
Telafisi olmayan boyutta kaybım
Nasıl da haklıymışsın
Sen yüz yılın aklıymışsın
Tuz bulamıyorum aşıma
Yoldaş bulamıyorum başıma
Emek verdiğim her şey ana muhalefet gibi
Hep karşımda
Ne olur
Ne olur
Tekrar, tekrar tekrar çık karşıma
Düşeyim eline ayağına
Koşulsuz teslim olayım doğrularına
Biliyorum
Biliyorum
İmkansız
İmkansız
İmkansız ama
Ama
İstiyorum
İstiyorum
İstiyorum ana
Ana
Ana
Beni
Beni yeniden yeniden yeniden doğursana
...
Anneme özlem ile
Erdal Selçuk