Anneme Şiiri - Hümeyra Gün

Sevmeyi öğrendim ben hep.
Hem de karşılık beklemeden.
Belki bilerek,belki bilmeyerek.
Anasından gördüğünce,elinden geldiğince..
Her şeyi sevmeyi öğretti anam bana.
Hem de karşılık beklemeden.
Bu yüzden kin bilmez yüreğim.
Belki de,
modası geçmiş insan olmam da,bu yüzden.
Biliyor musunuz,
ben, papatyalardan hiç fal tutmadım.
Kıyamadım güzelim yapraklarına.
Karıncaların yuvasına da hiç basmadım.
Yalan söyleyerek hiç kimseyi incitmedim.
İncittiklerim olmuşsa,
BİLMEDEN....
Anam hep bunları öğütledi bana.
Belki bilerek, belki bilmeyerek.
Sevgiyi başıma taç diye taktı.
Düşmesin diye başımı hep dik tutum.
Bu yüzden ben başımı hiç eğmedim.
Umarım bundan sonra da eğilmez.
Çocuktum genç oldum.
Gençtim yaşlandım.
Hep,dünya sevgiyle dönüyor sandım.
Elimdeki tohumları serptim,
sakınmadan.
Yanıma yöreme.
Sandım ki, bire bin verecek.
Kimsenin burnu bile kanamayacak.
Toprak mı çoraktı ne?
Boy vermedi sevgiler.
Bir de baktım ki,tacım da düşmüş.
Aslında ben başımı hiç de eğmemiştim.
Olsun,
yine koparmıyorum papatya yapraklarını.
Ezmiyorum karıncayı,
bozmuyorum yuvasını.
Yalan da söylemiyorum...
Elimdeki son tohumları da
umutla serpiyorum dünyaya.
Belli mi olur
Bir gün bir orman olur.
Ağacı SEVGİ.
Çiçeği SEVGİ.
Belli mi olur,
yeniden taçlanır bir gün başımız.
O yüzden başımı hiç eğmiyorum.
Sen rahat uyu anne.
Hep sözümü tutuyorum.
Kimseyi de kırmıyorum.
Ama bir sorun var anne.
Ben hep modası geçmiş insan oluyorum.
"İnsanlığın modası geçmez mi? "
doğrudur o zaman.....
Sen öyle diyorsan
doğrudur,annem...