ey bana gülmeyi öğreten öperken ellerimi
cenneti ayağının altına serdiği Rabbimin ey
çocukları oyunlarını tüketmiş bir şehirdeyim
delikanlı yürüyüşleri parklarına sıkıştırıp
yetim kalan çocuklara dağıtan hüznünü
çocuklar ki
gülmezler doya doya
iç çeke çeke ağlamazlar
yıldızları saymazlar geceleri
sabahları nazlanmaz analarına
akşamları babalarına yaslanmazlar
ey yüreğinde oğul özlemleri büyüten
zamansız ağlayışlara akan gözleri ey
hüseyni şarkılar geçer içimden
durgun sulara çalar yüzüm
ara sıra adımı ansan
elinden tutsan çocukluğumun
eşelesen alnımdaki sivilceleri
durup dururken rüyalarımdan öpsen
sofralar kurup kuş sütünden
incirden zeytinden ve kevserden
uykulardan beni sen uyandırsan
Kayıt Tarihi : 6.4.2007 12:16:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Sefer Göltekin](https://www.antoloji.com/i/siir/2007/04/06/anneme-198.jpg)
Şair olarak değil de, okuyuu olarak hüzünlendim.
fena sayılmaz, emegınıze saglık.
saygılar.
TÜM YORUMLAR (17)