Anneme Şiiri - İbrahim Halil Alkayış

Sen uzaklarda gel çocuğum derken
Ben ise gurbet elde seni özlerim
Sakın ağlama ha gül oğlum derken
Hasreti kalbime gömüp ağlarım

Usandım gurbette çokça küskünüm
Ne hiç neşem var, ne mutlu bir günüm
Hep seni özlerim her an üzgünüm
Yaş kalbime akar elden gizlerim

İstemem hiç kimse ben gibi olsun
İstemem bir tek kul annesiz kalsın
Ne çocuk, ne çiçek kimsesiz solsun
Andıkça annemi dolar gözlerim

Yıllardır hatıran içimde durur
Garibi, bikesi herkes hor görür
Şaşkınım her gelen bir darbe vurur
Kurak bir çöldeyim yanar sızlarım.

Ben ağlar dururum bu garip yerde
Ayrıldım anamdan düştüm çok derde
Yanıma gel anne bir gün seherde
Her sabah güneşiyle seni beklerim

Annesiz olanın başı okşanmaz
Ne etse, ne yapsa gülü koklanmaz
Nedense garipten kimse hoşlanmaz
Eridim gurbette seni anarım.

Bir afet kalbimi aldı götürdü
Zavallı oğlunu yedi bitirdi
Gör garip başıma neler getirdi
Çıkmaz sokaktayım, geçmez günlerim.