Anneme Şiiri - Neslihan Oğuz

İşte başladı herşey, yalan dünyanın oyunculuğuna ilk adım...Ne kazandıracaktı bu bana ve ne verebilirdi ki yalandan başka! ... Belki bir tek şey değerdi yaşamaya. Sevgi; 'Anne Sevgisi'. Evet, kimisinin arayıp da bulamadığı, kimisinin de bıktım senden dediği anne. ' Annenizi anlatın' desem ne dersiniz? Her zaman ki basit cümleler değil mi cevaplarımız? Oysa ki neler diyebiliriz? Anne; ' sevgilerin en güzeli', 'duygularımızı düzenleyen mimar', 'herşeyin en temizini taşıyan tek varlık' ve 'sanki bir melek' Anlattıkça çoğalan tek sevgi olsa gerek.Neden bu sıcak sevgiyi soğuk kış gecelerine itiyoruz da; sıcaklığından faydalanmıyoruz? Neden sarılıp öpebileceğimiz annemiz varken, kıymetini bilmiyoruz? Birgün ölüm dayanır kapıya, korktuğumuz için, kendimiz çekiliriz, onu iteriz ölüme..Hiç düşündünüz mü? Onsuz yapabilirmiyiz? Güneşsiz yaz, yıldızsız gece olmaz mı duygularımız? O kadar ki karanlık ve anlamsız..Siz ne kadar üzerseniz, üzün. O sizi affeder, dedik ya sanki bir melek diye.Anne o kadar zor ki aslında onu kelimelere sığdırmaya çalışmak, o kadar zor ki onu ifade etmek. 'Ne arıyorsunuz ki ben de? Kuvvetli bir insan mı? Onun yokluğundan beri,içimdeki yıkımın enkazı arasında ümit kırıklarını toplamaya çalışıyorum.Bu tıpkı neye benziyor biliyormusunuz? Kırılan bir bardağın, parçalarını toplayıp, çivi çakarak,bir araya getirmeye uğraşmak kadar boş bir çaba.Ben buyum işte ufak parçalara ayrılmış bir cam bardak.'
Eğer birgün gelir de kaybederseniz onu, kaybetmeyin,içiniz de yaşatın onu..
Aynı benim gibi...