Anneme Şiiri - Gökhan Öktem

Sana bir ömür hep yazmak istedim.
İstedim dizinde tekrar uyumak
Saçlarımı tararken söylediğin ninniler kopup gelir hatıratımdan
Gözlerimin üzerine kondurduğun öpücükler...
Onca sevgiye hasret yaşayışıma sebeptin
Beni hep sevip sarmanı isterdim
Sevdiğini bilirdim ama bilmek yetmezdi
Bilmek yetmezdi elbet görmek de isterdim, tatmak da arsızca...
Sevgini yaşamak isterdim doyumsuzca
Sen hep meşguldün, ayaklarını altına toplayıp oturduğunu göremezdim
Koca bir evi çekip çevirmek kolay mı?
Hep yetişecek bir şeyler vardı
Hep vakitsiz sevişlerimize engeldi bunlar
Sevişlerini, dokunuşlarını özlerdim,
Yüreğimi kanatırdı bu vakitsizlik,
Bu bitmez tükenmez didinişler
Hayat hep böyle mi derdim
Böyle mi sürüp gidecek hep...
Sevgiyeydi tüm açlığım...
Sense hep halsizdin, zayıftın
Çelik gibi bir irade nasıl böyle bir zayıf bedene sığardı çözemezdim
Sen hep bir bilendin,
Okumuşluğun yoktu pek, sayısını senin bile unuttuğun indirdiğin hatimleri saymazsak
Ama azim küpüydün, yazmayı da çözmüştün okumayı da
Ama hepsinden daha önemlisi
Sevmeyi bilirdin anne karşılıksız
Bir de sezmeyi...
Yürekten sezmeyi doğruyla yanlışı
Daha yanıldığını hiç görmedim
Sabrı çözmüştün haksızlığa karşı, zulme karşı, hayatın başına yıktığı bin bir güçlüğe karşı
Ezilmiştin, hırpalanmıştın yıllar yılı
Yıllar yılı taşıdın yüreğinde çaresizlik acısını, aman vermez bir böbrek sancısını
Çaresizliğin kanatırdı yüreğimi
Yüreğin olur akardım bir kaptan bir başka kaba
Çalışırdık durmadan, seni aratmamak için
Yattığın yatakta çaresizliği daha az duyasın diye
On ikisinde unuttum ağlamayı
Göz yaşlarımı akıttım hep içime
Hınç olup çarpardım, öfke olup yağardım
Gün olur isyanımı kendimden bile saklardım
Ve yaptığım hatayı ancak yirmi altısında anladım
Önce bir çağladım, aktım göz pınarlarımdan
Göz pınarlarımda yıkandım sonra...
Sonra hep sebepli sebepsiz bir hüzün yağdı üzerime
Bu süzme hüznünü yüreğimin sanırım senden aldım...
Sen hep sakindin, vakurdun, güçlüydün, sıcaktın
Sana olan sevgimi yaşamaya geç kaldım
Seni oldum olasıya sevdim lakin
“Benim sevgimi yaşamaya engel evcil acılarım vardı”
Daha gençtin lakin bir asrın birikimi akardı gözlerinden
Gülüşün hep bir utangaçlık kokardı,
Şimdi ne zaman gülsem gülüşüm sen kokarsın
Belki de o yüzden gülmeyi bu denli seviyorum
Seni sevdiğim gibi...

Sana bir ömür hep yazmak istedim
Seni bir ömür hep sevdiğim gibi...
Sadakati ve sevgiyi hep yeşertmiştin yüreğinde
İradeni çelik, azmini esas kılmıştın
Kol kanat germiştin kendi yuvana
Nasıl ödeyebiliriz anne bütün bu yaptıklarını sana

Sana bir ömür hep yazmak istedim
Boğazımda düğümlendi hep kelimeler
İçim cızlarken bile, kanarken bile yüreğim
İçimde eksik kalan o sevmelerini
Bir gün alacağımı hep bilirdim
Sen en yüce bir yürektin benim için
Taşıdığım bu kabına sığmaz yürek senin eserin

Sana bir ömür hep yazmak istedim
Ne yazsam bir şeyler eksik kalıyor şimdi
Yetmiyor kelimeler, sözcükler, imgeler
El değmemiş duygular kapağı açılmamış kelimelerle anlatılmalı
Hiç kullanılmamış olmalı imdada yetişen imgeler
Zorlanıyorum...
Aczimi itirafa da yanaşmıyor bu yürek lakin
Demek sözcükler de yetişmezmiş
Yetmezmiş bazen kimi duygulara bayrak açmaya....

Seni seviyorum anne
Seni sevdiğim gibi...

İstanbul,23,02,2002