Anneme... Şiiri - İbrahim Ethem Bingül

Zaman bizi avutur, aslında hayat masal
Dün şenlik vardı canda, bugün ağlıyor mafsal
Binlerce dert bir yerde, sahibi anam olmuş
Her derdin hikâyesi yüreğinde mufassal...

Üzüntüler, dinmeyen yağmur gibi yağarken
Ağrılar bedenini ateşlerde yakarken
Bu halinle bir garip görsen, dersin ki: konuş
Sıkıntını ver bana, hazır alacak varken...

Merhamet, yüreğinde çağlayan pınar senin
Kim sessizce ağlasa kulağın duyar senin
Küzküne dersin: barış, suskuna dersin: konuş
Unutulmuş olanı gözlerin arar senin...

Çocuklar çok severmiş oyunu, oyuncağı
Sevecekler hakları, onların oyun çağı
Anam bir çocuk görsen, yüzü bir parça solmuş
Kuzumun nerde dersin, hani ana kucağı...

Anamın bahçesinde evlatları gül, çiçek
Onlar da olmasalar günler hiç bitmeyecek
Güzel kalbi büyümüş; nurla, sevgiyle dolmuş
Ömrünce hep sevecek, sevdikçe sevilecek...

Anam, nurlu yüzünde açan güller, solmazlar
Duaların yakar da dertler kalbe dolmazlar
Şu dünya sahnesinde olsa da yollar yokuş
Anam, evlatların var, yolunda, yorulmazlar...

Zaman bizi avutur, hayat bir rüya ana
Senelerin selinde akıyoruz ummana
Ötse de şu gönlümde ümit adlı güzel kuş
Anam, ben hep muhtacım dilindeki duana...