Annemden Öğrendim Şiiri - Yusuf Kemal Çetin

Hiç bir zaman Annemi kırmadım.
Hayatında çok üzüldü.
Belki mutlu olamadı ağladı.
Her zaman bir gözyaşına bin defa öldüm.
Kendimi dövdüm.
Benim suçum olmasada,
Ben gülümsemelere mutluluğa küstüm.
Anneme hiç gelip gitmediği için.
Her üzüldüğünde Annemi,
Çok sevmek istedim.
Bende biliyordum oda biliyordu,
Hiç bir insana seni seviyorum demek,
Yetmezdi.
Çünkü bir insanı sevmen için onu anlaman gerekir.
Bir insanı anladıkça seversin.
Seni anlıyorum Anne.
Anladıkça'da daha çok seviyorum.
Merhametimle yanındayım.
Seni hiç yalnız bırakmadım,
Korkma Bırakmamda Anne.......

Ben her kadını anlıyorum.
Anladıkça daha çok değer veriyorum onlara.
Bir kadının bir gözyaşına asla kıyamam.
Annem gelir aklıma dayanamam,
Ben kendim ağlarım.
Üzgün bir kadını görmeyi,
Hiç istemiyorum.
Her kadın mutlu olsun.
Hayatı,yaşamakla dolsun.
Gülsün,gülümsesin sevgiye.
Hiç bir kadına yalan söyleyemem.
Aldatma nedir? Hiç bilmem.
Ama ben bilirim,Kadın Aldatılmaz.
Kadın en güzel halde yaşanmalıdır.
Çünkü Kadınlar Hayatdır.
Annem ise benim Öğretmenimdir.
Annemden Öğrendim,
Kadınları Anlayıp Sevdiğimi Sevmeyi.....

14/11/2006
salı