Annemden Miras Şiiri - Sevgi Turhan

Ondan arta kalan maviliği,
Gök gözlü, su yüzlü baharda aradım;
Kaç bahar geçti, annemi bulamadım.
Uzun dalgalı saçlarından ırmaklar akardı sabun kokulu,
Gözlerinin göklerinden kartallar geçer,martılar inerdi süzülerek.
Bulutların aklığını,duymadım yumuşaklığını.
Annemin göğsünden başka yerde.

Hani mirasıydı bu masmavi gökyüzü?
Son gecede dolunay söylemişti.
Söylenen tüm sözlerin hükmü geçti; O ağrı hiç dinmedi.

Bağrından bin ışık süzülürken dolunayın, yine annemi andım:
Sıcak ve hep yusyumuşak.
Göğsünde, adı bilinir tadı bilinmez acıların dindiği.
Katıksız,sıcak ve yumuşak.
Güneş’e ne çok benzerdi.

Sen yoksun ya; Ben var mıyım kim bilir?
Öylesine eksikli ki her yanım.
Boşluğunda varlığını taşıyorum.
Boşluğuna anıları doldurup yaşıyorum.

Özüm sütünden miras,sözlerim sözlerinden;
Anneliğim anneliğinden…damarlarımda sen!
Dingin ve engin olmasam da senin kadar
Kenarından köşesinden bir yanım,
Sevgim sevginin,şefkatim şefkatinin mirası.
Bıraktığın tüm izler bende saklı.

Yaşamak, bilinmez bir dili çözmek gibi,
Yokluğunda,düğüm düğüm üstüne… sabrım sarpa sardı.
Seni hep özlüyorum;
Bir küpe çiçeği olup,dön gel baharıma anne!
Gel! Çiçek ol gel,kuş ol gel…Gel yeter ki rüyalarıma.

Gözlerin ayrılırken gözlerimden.
İlmek ilmek çözerken zamanı eylemden,
Maviliğinde göklerimi alıp götürdü: Gözlerin.
Yağmur yüklü bulutlar miras bana.
Ne yazık ki anne
Sensizlik köksüzlüğe,öksüzlüğe denk.
Sonsuz bir yalnızlık miras kaldı bana.